Recensie: De sekte – Mariette Lindstein

In de sekte worden twee verhaallijnen verteld. Eén in het heden en de ander in het verleden. Beide spelen zich af op een klein eiland af waar een oud landgoed veranderd is in een plaats waar mensen rust en zichzelf kunnen vinden. De charismatische Frans Oswald heeft een manier van zuiver leven, Via Terra, ontwikkeld en krijgt steeds meer volgers. Op het landgoed wonen mensen die in de leer van Oswald geloven en er komen (vooral rijke mensen) op cursus.

Het verhaal in het heden gaat over de jonge net afgestudeerde Sophia die net haar relatie verbroken heeft en wat met zichzelf in de knoop zit. Ze komt in aanraking met Oswald en is onder de indruk van zijn krachtige uitstraling en de rust die het eiland uitstraalt. Ze accepteert een baan bij de organisatie (geen sekte) van Oswald en voelt zich daar al snel thuis. Dat er weinig contact met de buitenwereld is en ze zelfs haar telefoon in moet leveren neemt ze op de koop toe. Net als het stappenprogramma dat ze moet volgen waardoor ze behoorlijk uit balans raakt.
Als lezer gaan er (zeker na het lezen van de achterflap en de spannende proloog) al allerlei bellen rinkelen, maar bij Sophie nog niet. Ze geniet vooral van de ongekende rust die ze ervaart.
Het verhaal speelt over een langere periode waarin je heel langzaam een aantal zaken ontdekt die niet kloppen. Zo is de organisatie voor de betalende gasten heel anders dan voor de mensen die er vast wonen en werken. En de sfeer wordt steeds grimmiger en er komen steeds meer vrijheidsbeperkende regels. Sophie voelt zich ongemakkelijk maar blijft wel en dat snap je wel omdat ze in de buitenwereld niet zo goed weet wat ze met haar leven moet en ze valt voor Oswald.

Wanneer de druk steeds meer oploopt en het toch echt op een sekte gaat lijken blijft ze toch. Dat begreep ik meer door andere boeken die ik over sektes gelezen had dan dat ik het mee kon voelen met Sophie. Later in het boek kwam dat meeleven en helemaal begrijpen hoe ze handelde wel. Net zoals Sophie steeds meer de sekte ingetrokken werd kwam ik steeds meer in de ban van het verhaal. Zeker toen de omstandigheden steeds zwaarder en absurder werden en Sophie en de anderen leefden in een staat van constante vermoeidheid en angst.
Het is mooi beschreven wat dat met Sophie doet: hoe ze vecht om haar laatste restje koppigheid en eigen wil vast te houden. Of hoe ze haar ogen soms sluit voor alles wat ze niet kan of wil zien. Ook hoe mensen onder druk met elkaar omgaan en hun waarden en normen ombuigen is goed beschreven.

Sophie raakt geïnteresseerd en betrokken bij de geschiedenis van het eiland en komt gevaarlijke geheimen op het spoor. En dat is waar heden en verleden samen gaan lopen en je naast het verhaal van de sekte nieuwsgierig wordt naar een mysterieus en gruwelijk verhaal uit het verleden.
Tussendoor zijn er schuingedrukte pagina’s geschreven in het verleden door een onbekende ik-persoon. Het duurt even voor er samenhang te vinden is met het verhaal van Sophie maar wanneer dat gebeurd wordt het boek nog meeslepender. Want naast de steeds grimmig wordende situatie in de sekte speelt er spannend verhaal dat steeds meer met personen uit de sekte te maken lijkt te hebben. Maar wie is deze gestoorde getraumatiseerde ik figuur, en wat gaat hij doen om te voorkomen dat zijn geheimen uitkomen?

De dreiging en spanning die uitgaat van wat er in het verleden gebeurd is, is in combinatie met Sophie die in een sekte vastzit, een verhaal dat je aandacht absoluut vast weet te houden. Omdat je steeds verder wilt lezen vlieg je door het verhaal heen. Dit wordt nog versterkt doordat de auteur een schrijfstijl heeft die heel vlot en ontspannen leest.

In februari verschijnt het tweede deel Herrijzenis en daar ben ik al zeer benieuwd naar.