Recensie: Verspilde Liefde – Kyra Rutgers & Matthieu Slee

Verspilde liefde, een boek van uitgeverij Cupido, die op hun site onder andere dit over hun boeken zegt:

Onze boeken hebben allemaal een positieve en vrolijke kijk op het leven en natuurlijk is er altijd een Happy Ending. Want iedere vrouw houdt diep in haar hart van romantiek, maar dat schiet er in het drukke leven van alle dag wel eens bij in.

Dit is ook één van de redenen dat ik het fijn vind om een feelgood roman te lezen. Heerlijk ontspannen bij een leuk en makkelijk te volgen verhaal. Wat mij betreft is het geen punt als het boek voorspelbaar is en/of niet zo origineel. Wanneer er maar genoeg tegenover staat zoals leesplezier, humor, een fijne schrijfstijl, aansprekende personages, levendige gesprekken of knetterende spanning tussen de hoofdpersonen. En zo is er natuurlijk nog meer waardoor een voorspelbaar liefdesverhaal toch kan boeien en vermaken.

Helaas had Verspilde liefde dit wat mij betreft niet in huis.

Met het verhaal op zich is niet mis, dat biedt genoeg mogelijkheden om er een aantrekkelijk boek van te maken. Er is een verbroken relatie waarvan je als lezer al niet snapt wat ze in die man ziet al is hij nog zo knap, een nieuwe mogelijke relatie en een jaloerse vriendin. Ook zijn er misverstanden, wordt er gelogen en bedrogen en komt Roos er achter wat een sukkel haar ex echt is. De ingrediënten voor een heerlijk feelgood boek zijn er maar toch werkt het niet voor mij.

De manier van schrijven is wat dramatisch, zeker wanneer René het net uitgemaakt heeft. Maar wat vooral opvalt is dat het allemaal erg vertellend is, als lezer krijg je veel informatie over de personages. Het is meer “Tell” dan “Show” waardoor het weinig weet te raken of te boeien.

Het verhaal weet weinig op te roepen, geen medelijden met Roos of afkeer voor de kwade, gemene vriendin. Er is geen spanning tussen de personages te voelen. Zelfs niet in situaties waarin dat wel zou kunnen gezien de verhaallijn.

De personages hoeven zeker niet heel diep uitgewerkt te worden in een feelgood roman, maar ze moeten wel overtuigen en voor de lezer gaan leven. Dat gebeurt in dit boek vrijwel niet. Heel even zie je bij de knappe wereldwijze Patricia iets van onzekerheid. En de lieve, zachte Roos krijgt in het boek langzaam iets meer pit. Dat waren ook de momenten dat het verhaal wat opleefde en interessanter werd.

Door de vlakke personages en de schrijfstijl die weinig wist te boeien kan ik dit boek niet echt een aanrader noemen. Een mening die door andere lezers zeker niet altijd gedeeld wordt want ik las dat het boek al een tweede druk heeft.