Recensie: Poe in de polder

In de bundel staat een flink aantal uitstekende en zeer gevarieerde korte verhalen die ik met plezier gelezen heb. Hierover later meer want deze verhalen verdienen het om meer over te vertellen.
Toch ben ik niet helemaal te spreken over deze bundel omdat een deel van de verhalen beslist niet slecht waren maar wat mij betreft toch net iets misten om er helemaal in op te kunnen gaan. Dat kon zijn omdat het verhaal wel aansprak, maar het einde tegen viel, ik het verhaal niet erg origineel vond, of in een detective verhaal het motief miste. Verhalen die net dat speciale misten om er heel enthousiast over te worden. Slechts een enkele keer was ik zeer teleurgesteld in een verhaal en hoorde het wat mij betreft niet in deze bundel.

De verhalen zijn heel uiteenlopend en spelen zich veelal in Nederland af, ook de huidige Corona crisis is een aantal keren van heel subtiel tot uitgebreid origineel verwerkt in de verhalen. Een deel van verhalen zijn in de ik vorm geschreven wat een uiteenlopend scala van vertellers oplevert.
De vertelstijl, hoe verschillend ook, is over het algemeen vlot en prettig leesbaar.
Het aanbod aan onderwerpen en thema’s is heel divers en liet me bij vele verhalen afvragen waar dit verhaal me naar zou leiden.
Van griezelige verhalen, sluimerende spanning, bovennatuurlijke verhalen, verhalen vol suggesties waarbij je als lezer zelf je conclusies mag trekken tot detective verhalen kun je vinden in deze bundel.

Wat ik erg jammer vind is dat de titel van de bundel Poe in de polder is, wat toch duidelijk op Nederland slaat, maar dat er in verhouding erg veel aandacht is voor de Amerikaanse auteur Rich Orth terwijl er genoeg Nederlandse top auteurs in de bundel staan. In plaats van een heel uitgebreid interview met deze auteur had ik het veel meer gewaardeerd wanneer alle auteurs iets verteld hadden over hoe ze door Poe geïnspireerd werden.

De gedichten in de bundel voegen voor mij weinig toe en ik had liever een extra verhaal gelezen.

Top verhalen
Zoals ik al zei zou ik nog terug komen op de top verhalen die deze bundel, ondanks wat minpunten, toch de moeite waard maken.

Mijn top 3 in willekeurige volgorde is:

• De zwarte spiegel. Het verhaal neemt je mee naar het verleden waar een apart en mysterieuze zaak door de ik persoon verteld wordt. Het einde heeft iets moois en speciaals
• Zeven kleuren zonder. Een wonderlijk detectiveverhaal waarbij je als lezer mee kunt denken over de oplossing. Leuk is ook dat de basis een verhaal van Poe is. Het heeft spanning en actie en een aparte wending op het einde die echter wel perfect bij het geheel past.
• De erfgenaam. Een pakkend en vlot geschreven verhaal over een duivels pact. Het heeft spanning, mysterie en een onverwachte twist.

Verhalen die ik ook erg sterk vind zijn

• Geen weerstand. Het verhaal bestrijk kort maar krachtig een lange periode in het leven van de hoofdpersoon. Er is sprake van een voelbaar intens verdriet wat de aanloop is naar een bizar einde.
• Rinus en de spinnen. Een vreemd verhaal over een horror fan die dol is op spinnen en gevraagd wordt deze dieren te hulp te schieten. Hoe en waarom is goed opgebouwd en de redenatie van Rinus, hoe vreemd die ook lijkt, kun je als lezer prima volgen. Vlot geschreven, met een einde waar ik om moest glimlachen.
• Poes haat. Een verhaal dat vertelt wordt vanuit een knuffelbeer in een schiettent. Hoe kan een schattige beer moordlustig worden …..
• De vervanger. Een duister verhaal over een vervloekt meisje. Het lijkt in de start een onschuldig verhaal maar onderhuids voel je al dat er iets niet klopt.
• Tántalos‘ vloek van vlees en bloed. Een mysterieus verhaal dat teruggeleid kan worden naar de dood van de gebroeders de Witt. Hoe en wat de gevolgen zijn eeuwen later wordt in een intens en mooi verhaal verteld.
• Dor hout. Het is ontzettend knap hoe de vele emotionele discussies die de Corona crisis oproept op sublieme wijze in dit verhaal verwerkt zijn. Het leest vlot, is actueel en is beslist een verhaal dat in de schemerwereld van Poe thuis hoort.
• Wisselkind. Dit is een verhaal dat ik qua inhoud en einde eigenlijk net iets te obscuur vind. Toch staat het in mijn top lijst omdat de manier van vertellen en opbouw iets heel origineels en donkers heeft. Ik las het met een mengeling van weerzin en fascinatie.
• Glazen tellen. Het begin maakt je direct nieuwsgierig en vanaf dat moment weet het verhaal je aandacht vast te houden. Er sluimert iets onheilspellends door het verhaal dat steeds sterker wordt. Het leidt naar een wat open einde die zeer tot de verbeelding spreekt.
• Een goed leven. Een onsympathieke ik persoon vertelt zijn verhaal waarbij hij duidelijk alleen aan zichzelf denkt ten koste van anderen. Hij heeft een goed leven en dit vertelt hij aan de mensen die dit lezen. Maar uit hints, suggesties die gewekt worden zou je kunnen concluderen dat de man zich zwaar vergist. Het wordt niet uitgesproken wat het is dat zijn leven verre van prettig zou kunnen maken …. Aan de lezer is het om aan de hand van wat er staat geschreven al dan niet conclusies te trekken.