Recensie: Verloren zielen – Kelly van der Laan

Ook staan er drie verhalen in het boek die zich afspelen in de Lentagon-wereld. Die zich afspelen in de zes maanden tussen boek 1 en boek 2.
Voor de fans van de serie een feest van herkenning en extra verdieping. Maar ook als je de serie niet kent zijn het mooie en invoelbare verhalen. Deze drie verhalen gaan over hoe vijanden noodgedwongen met elkaar samenwerken en de conflicten die daar uit ontstaan. En hoe ieder verhaal meerdere kanten heeft en zeker niet alle mensen die aan dezelfde kant staan op één lijn zitten. Wat als twee vijanden ontdekken gevoelens voor elkaar te hebben? Wat als je klem zit tussen vriendschap en plicht? Het zijn mooie en heftige verhalen waarin keuzes gemaakt worden met verstrekkende gevolgen.

De verhalen staan na elkaar in het boek en vormen samen een drieluik. Het tweede verhaal hiervan volgt het eerste verhaal en leest niet echt als een los verhaal.

In haar voorwoord vertelt Kelly dat de bundel een ode is aan de Verloren zielen. De helden waar niemand ooit over zingt, omdat ze niet altijd triomfantelijk thuiskomen, maar degene wiens verhaal ze nog steeds wil vertellen omdat hun verhalen soms het meest interessant zijn van allemaal. Dit komt in haar verhalen zeker tot z’n recht. Het zijn niet allemaal verhalen met een happy-end of met een traditionele held / heldin in de hoofdrol. Dit blijkt al in het eerste verhaal Roze water waarin de hoofdpersoon voor een vreselijk dilemma komt te staan en toch een beslissing weet te nemen. Maar dan moet ze een beslissing nemen die wel heel dichtbij haar persoonlijke leven staat. De gedachtes en emoties die de hoofpersoon hierover heeft en het onmogelijke van deze keuze zijn prachtig uitgewerkt.

Ook in Excuses maakt de hoofdpersoon een moeilijke keuze. Het verhaal heeft een scala aan emoties als twijfel, woede, verdriet en onbegrip. Hele menselijke en herkenbare emoties die die zich afspelen in een fantasyvolle setting van strijdende goden.

Dat er niet alleen een verhaal vol magische, vreemde, creepy of fantasyvolle gebeurtenissen verteld wordt maar er ook plek is voor een onderliggend verhaal zie je bij veel van de verhalen in de bundel. Het zijn verhalen waarin de vreemde wezens, de fantasierijke wereld of andere fantasy elementen op natuurlijke wijze verweven zijn met een persoonlijk verhaal. Waardoor de verhalen niet alleen apart / bijzonder zijn maar ook diepgang hebben.

In haar voorwoord schrijft Kelly ook dat de genres in het boek variëren van Sciencefiction fiction tot urban fantasy, van high fantasy tot horror en alles wat daar tussen zit. Het is inderdaad een gevarieerde bundel waarin er een verhaal is dat zich in een ander zonnestelsel afspeelt. En een ander verhaal gewoon hier in onze wereld maar waar de hoofdpersoon een erg creepy ervaring opdoet. Er zijn goden die ter aarde storten, een wereld met een dodelijke epidemie, er komt iemand vast te zitten tussen dimensies en een verhaal met massale zelfmoorden.
Van alles en nog wat komt er voorbij in de bundel, het leuke daaraan is niet alleen de variatie maar ook het feit dat je als lezer geen idee hebt wat je nu weer kunt verwachten en ieder verhaal met interesse begint.

In de meeste verhalen weet Kelly je interesse direct vast te pakken en heeft ze boeiende en totaal verschillende personages neergezet. Zodat je graag verder wil lezen om te zien wat er nog gaat gebeuren en hoe het verhaal zich ontwikkeld. Ook de afloop is meestal niet te voorspellen wat je als lezer extra aanzet om verder te willen lezen. Een enkel verhaal vond ik iets minder bijzonder of het einde wat minder verrassend dan de rest van de verhalen. Maar dan nog steeds de moeite waard.

Mijn favoriete verhaal is lastig te kiezen omdat de verhalen op verschillende manieren iets speciaals hebben. Als fan van de Lentagon serie was ik erg blij met de drie extra verhalen die zich in deze wereld afspelen.
Roze water vond ik heel bijzonder door de intense manier van vertellen en hoe het dilemma van de hoofdpersoon neergezet werd.
Nachtdienst is erg creepy en laat heerlijk veel aan de verbeelding over
Bij Rozengeur en maneschijn zat ik helemaal in het verhaal en vond ik de verzonnen wereld erg goed bedacht.
Leercurve vond ik tijdens het lezen iets minder pakkend maar heeft wel een einde dat je bij blijft.
Getij is mooi en intens en heb ik van genoten
Zij die weggingen gaat over geesten maar heel anders dan je zou verwachten. Tijdens het lezen vraag je je als lezer af waar dit naar toe zou gaan. Het is een ontroerend en prachtig verhaal over loslaten.

En zo heeft ieder verhaal wel iets dat het de moeite van het lezen waard maakt. Na ieder verhaal heeft Kelly een kort stukje geschreven waarin ze het een en ander vertelt over haar inspiratie of de totstandkoming van dit verhaal. Dit is erg leuk om te lezen.