Recensie: Mijn naam is morgen – Damian Dibben

Tot ze in Venetië aan komen en het baasje van Morgen even alleen op pad gaat en zegt dat Morgen op de trappen van de kathedraal op hem moet wachten. Dat even worden 127 jaren waarin Morgen trouw wacht op zijn baasje. Iedere dag gaat hij naar de haven om te kijken of er misschien een boot aankomt met zijn baasje erop. Morgen heeft nieuwe mensen en honden ontmoet die ondertussen al weer overleden zijn. Hij is nu een doorgewinterde straathond geworden die weet hoe hij alleen moet overleven. Iedere dag denkt hij aan zijn baasje en vraagt hij zich af of die nog leeft en hoe lang het nog duurt voordat zijn baasje terugkomt.

Voor nieuwe vriendschappen heeft hij geen belangstelling, hij moet op zijn baasje wachten en bovendien overleeft hij toch iedereen. Maar daar trekt de straathond Sporco zich niets van aan en heel aarzelend ontstaat er een mooie vriendschap tussen deze totaal verschillende honden.
Wanneer Morgen denkt een spoor van zijn baasje gevonden te hebben en op reis gaat om die te vinden volgt Sporco hem dan ook. Samen beleven ze allerlei avonturen, zien ze van alles van de wereld en maken ze een heftige veldslag mee. En steeds weer hoopt Morgen zijn geliefde baasje ergens te vinden.

Morgen neemt je als lezer door zijn belevenissen en herinneringen mee met een historische reis door Europa. Het verhaal begint in 1602 in Denemarken wanneer hond en baasje na vele omzwervingen een rustig tevreden leven leiden. Hier maak je kennis met Morgen en lees je over zijn baasje en over hun lange leven. Ook krijg je een eerste aanwijzing dat er iemand is die het op hen voorzien heeft. Wie dat is en waarom deze man de baas van Morgen zo hartgrondig haat wordt in de loop van het verhaal beetje bij beetje duidelijk. Ook hoe het kan dat ze zo lang leven wordt verteld maar zonder er diep op in te gaan. Waar wel veel aandacht voor is zijn de voor- en nadelen van een lang leven en hoe verschillend Vilder en het baasje van Morgen hier mee omgaan.
Morgen springt in zijn verhaal heen en terug in de tijd, hij vertelt in het heden (1815) wat hij beleeft en over de zoektocht naar zijn baasje. Zijn baasje wordt uitgebreid en liefdevol beschreven maar pas aan het einde van het boek hoor je zijn naam en meer persoonlijke gegevens. Hierdoor blijft het verhaal wat afstandelijk en dat is jammer, zeker wanneer aan het einde van het boek de auteur laat zien dat hij ook heel ontroerend, en meeslepend persoonlijke verhalen kan vertellen. Wat mij betreft een gemis dat dit niet eerder verwerkt is in het verhaal.
Morgen wordt bij zijn zoektocht bijgestaan door de zwerfhond Sporco, die hem trouw blijft volgen ondanks dat Morgen hem regelmatig achter wil laten. Hun vriendschap en het verhaal dat daar achter zit is hartverwarmend, de onderlinge gesprekken tussen de honden zijn grappig. De stukken over Morgen en Sporco lezen vlot zijn meeslepend en weten je als lezer te raken.

In de herinneringen gaat Morgen terug in de tijd en kom je van alles te weten over hun vele reizen en over Vilder. Maar ook waarom de hond Morgen genoemd is en waarom zijn baasje de legers nareist om gewonden te helpen. Deze stukken zijn interessant doordat ze doorspekt zijn met historie en steeds een stukje geschiedenis tot leven laten komen. Door de beschrijvingen van Morgen over alles wat hij ziet en meemaakt en doordat er vele bekende historische personen en gebeurtenissen voorbij komen in het boek. Maar deze verhalen blijven iets afstandelijk en weten je niet mee te laten leven met de levens van Morgen en zijn baasje.

Zowel in het heden als in de herinneringen van Morgen speelt vriendschap en trouw een belangrijke rol. Zowel tussen mensen, tussen honden als tussen hond en mens. En door het hele boek heen wordt een deel van de geschiedenis van Europa in alle glorie en in alle dieptepunten tot leven gebracht.