Recensie: Confettiregen – Splinter Chabot

Het is een boek dat allerlei emoties bij me op wist te roepen. Vaak was ik ontroerd, soms had ik zelfs een brok in mijn keel (en dat gebeurt mij niet zo snel). Op andere momenten kon ik verdrietig zijn om de worsteling die hoofdpersoon Wobie doormaakt omdat hij “anders“ is.
Of kon ik heftig meeleven met zijn ouders die er alles aan deden om hem een veilig en warm nest te bieden maar er niet in slaagden om hem tegen de buitenwereld en zijn eigen angsten te beschermen. Hierbij kwam best wel wat herkenning om de hoek kijken omdat onze kinderen (op een hele andere wijze dan Wobie) ook als “anders“ werden gezien en daardoor meer op hun bordje kregen dan je je kinderen toewenst.

Maar ik kon ook glimlachen en blij worden van het verhaal omdat Wobie zijn weg weet te vinden en een hoopvolle boodschap meegeeft aan zijn lezers. Daarnaast waren er zijn familieleden en vriendinnen die hem nooit in de steek lieten en hem een vangnet boden. Dit was mooi om te lezen en wist je als lezer ervan te overtuigen dat Wobie het ondanks alles zou gaan redden al had hij het zwaar en ging het verre van vanzelf.
Vaak zat een ontroerend moment in slechts een zinnetje dat door de opbouw daarnaartoe een enorme lading had. Een zin van begrip en acceptatie kan zoveel goeds doen en dat kun je in het boek helemaal met Wobie meevoelen.
Andersom helaas ook, in een ruzie met zijn broer roept zijn broer iets dat hem nog jaren achtervolgt en dat hem raakt tot in zijn ziel. En dat terwijl zijn broer er niet eens veel mee bedoelde en alleen uithaalde omdat hij kwaad was. Deze momenten weet de auteur zo levensecht neer te zetten dat je het idee hebt dat je rechtstreeks in het hart van Wobie kijkt als lezer.

Wobie
Wobie komt uit een warm en druk gezin waarin iedereen mag zijn wie zij / hij is. Wobie is een beetje druk, houdt van roze en vrolijkheid. Hij heeft 3 broers, een hond en woont in een huis vol tierlantijntjes. Als kind voelt hij zich veilig en leeft hij een wereld waar alles nog kan en mag en niets vreemd is. En in alle onschuld denkt hij dat de hele wereld zo is.
Heel langzaam komen de eerste scheuren in zijn mooie wereldbeeld en gevoel van erbij horen. Ze beginnen zo subtiel dat Wobie het nog niet door heeft maar als lezer wel. Wobie merkt dat er steeds meer zaken zijn die niet de bedoeling blijken te zijn van de buitenwereld. Zoals als jong kind in een prinsessenjurk naar een verkleedfeestje gaan.

Steeds meer loopt hij tegen ongeschreven regels aan.

Als lezer volg je Wobie van jong kind tot in zijn studenten tijd en zie je hem opgroeien en ontwikkelen. Met alle ups en downs van ieder kind, met het botsten met zijn ouders over huiswerk en uit gaan. Over puberen en ruzie met zijn broers en alles wat wat een opgroeiende jongen te maken heeft.
Voor Wobie is het opgroeien en zichzelf ontwikkelen nog veel ingewikkelder dat voor andere jongens. Wobie valt op jongens al weet hij dat eerst nog niet, en als hij hier iets van begint te merken probeert hij het diep weg te stoppen en te verbergen. Want Wobie wil dit niet, hij wil “normaal“ zijn.

Zoektocht naar wie hij is en wie hij wil zijn.
Het boek vertelt hoe het leven van Wobie beïnvloed en tgekleurd wordt door zijn worsteling om uit te vinden en te accepteren wie hij is.
Aan de hand van drie belangrijke jongens in zijn leven vertelt hij zijn verhaal. Beginnend als een blij jongetje dat onbezorgd van glitter en roze houdt en eindigend als een student op kamers die goed in z’n vel zit en weer blij is met wie hij is.
Het stuk daar tussen is vaak moeilijk en hierin voelt hij zich vaak verloren, angstig en alleen ondanks de mensen die hem steunen.
Wobie vertelt over de opmerkingen en het pesten op school, zelfs al voordat hij door heeft wat er bij hem speelt. Zijn onzekerheid en twijfels en het verzet dat hij voelt tegen het feit dat hij op jongens valt. Zijn eerste verliefdheid is daardoor heel ingewikkeld want hij durft zelfs voor zichzelf niet te bekennen wat hij voelt. Zowel mensen die maken dat hij zich beter voelt als mensen die hem bijna breken komen in zijn leven voorbij.
Heel heel langzaam begint hij tegen zijn vriendinnen wat te uiten, maar voor zijn ouders sluit hij zich volledig af wat voor de nodige spanning thuis geeft.
Gewone dingen zoals omkleden voor de gym of boy talk over borsten en billen met andere jongens zijn voor hem een verschrikking.
Het mooie is in het verhaal dat het altijd Wobie is die centraal staat in het boek en niet zijn “anders“ zijn al bepaald dat lange tijd zijn leven.
In de loop van de jaren zie je Wobie opgroeien, worstelen en stappen zetten naar acceptatie en aan anderen vertellen wie hij is: Wobie, en hij valt op jongens.

Perfect passende roze cover
De cover is niet alleen sprekend om te zien maar past ook perfect bij het verhaal. Wobie is dol op roze. En dat is niet iets wat gewoon gevonden wordt en voor hem al jong duidelijk maakt dat hij niet zo is als andere jongens. Als jong volwassenen legt hij dat naast zich neer maar daar heeft hij veel voor moeten doorstaan.

In het boek zegt Wobie hierover:

Roze en blauw. Ik hield van roze. Ik zou er de rest van mijn leven in steeds sterkere mate mee vertrouwd en getrouwd raken, maar het is voor een jongen een kleur die je moet opeisen, je moet toe-eigenen, want zomaar aangedragen krijg je hem niet.