Recensie: De lessen van Meneer Picquier – Marc Roger

De lessen van meneer Picquier is een verhaal waarin de liefde voor lezen en mooie verhalen van de pagina’s afspringt. Het laat zien hoe (voor)lezen mensen samen kan brengen en het leven kan verrijken. Wat dat betreft is het een speciaal boek dat voor liefhebbers van boeken de moeite waard is om te lezen. Ook leuk hierbij is dat er vele bekende boektitels voorbij komen.

Ook ware vriendschap en waardig oud willen worden worden op een mooie manier belicht. In het verzorgingshuis krijgt Grégoire veel te maken met mensen aan het einde van hun leven en wordt hij regelmatig met de dood geconfronteerd. Ook zijn mentor / vriend meneer Picquier zal niet lang meer leven. Met invoelingsvermogen vermogen vertelt hij hierover en met humor en duidelijke bewondering vertelt hij hoe meneer Picquier het verzorgingstehuis op stelten zet.

Anderzijds roept het boek dubbele gevoelens op en stelt het hier en daar teleur.
Zo kun je de empathie die Grégoire voelt voor de oudere mensen in het verzorgingshuis en zijn vriendschap voor meneer Picquier echt voelen tijdens het lezen. Hoe Grégoire met frisse tegenzin begint met voorlezen omdat het nare herinneringen oproept aan school komt ook goed over. Het is heerlijk om te lezen hoe hij geboeid raakt door de verhalen die hij leest. En hoe hij steeds meer geïnteresseerd raakt in boeken en zelfs de achtergronden van de verhalen die hij leest. In het boek merk je hoe hij steeds meer betrokken raakt bij de mensen in het verzorgingstehuis door het voor lezen. En hoe hij hier steeds meer energie in gaat steken, zichzelf ontwikkeld en een nieuw pad in slaat.
Maar als persoon leer je Grégoire niet kennen, en dat is een gemis in het verhaal. Zijn manier van vertellen heeft niet echt iets jongs of persoonlijks.
Picquier daarentegen komt wel goed uit de verf. Zonder moeite kon ik deze man voor me zien en kreeg ik door Grégoire een helder beeld van wie hij was, hoe hij op andere mensen overkwam en wat zijn achtergrond was. Jammer dat de man op de cover niets van deze Picquier heeft.

De vriendschap tussen Grégoire en meneer Picquier toont dat vriendschap niet naar leeftijd kijkt. Hoe dit langzaam opbloeit en wat het voor hen beiden betekent is bijzonder om te lezen. Dit geeft vertederende, verdrietige, grappige en ontroerende momenten. Maar in het laatste deel van het boek gaan de ontwikkelingen opeens wat snel en mis je als lezer iets in hun contact. Het einde viel me tegen omdat het wat abrupt overkwam
Wat goed naar voren komt is hoe kortzichtig mensen kunnen zijn bij alles wat net iets anders is dan gebruikelijk. Grégoire krijgt nare opmerkingen over zijn vriendschap met meneer Picquier van een aantal collega’s. Deels omdat ze jaloers zijn, deels door vooroordelen omdat meneer Picquier homosexueel is.

De manier van schrijven heb ik heel wisselend ervaren. Er waren momenten dat ik kon genieten van de manier van schrijven. Eerlijk, nuchter, met een rijke woordenschat en een tikje poëtisch. Maar elders in het boek waren er dan weer stukken waar heel lang op kleine details ingegaan werd en waar het langdradig en verre van boeiend was om te lezen.