Recensie: Late Lente – Marleen Schmitz

Late lente is geschreven in de ik vorm. Liesbeth begint haar verhaal wanneer haar man net 3 weken geleden overleden is. Haar manier van vertellen is onopgesmukt en komt heel oprecht over. Het is niet sentimenteel en komt juist daardoor des te meer binnen. Het is rustig, warm menselijk en oprecht geschreven.

Tijdens het lezen kon ik zo geloven dat Liesbeth dit echt opschreef of aan iemand vertelde.

Ze zou zo een van mijn buren, kennissen of een familielid kunnen zijn door de levensechte manier waarop zij en haar verhaal neergezet worden.

In korte tijd weet Marleen Schmitz Liesbeth en de personages om haar heen tot leven te wekken en een beeld te geven van wat er allemaal op haar af komt en wat dit met haar doet. Enerzijds is er die grote leegte in haar, het enorme gemis van haar man waardoor ze het liefste helemaal niets zou doen behalve toegeven aan haar verdriet. Anderzijds is er haar bedrijf waarvoor ze hard aan de slag moet of ze er nu aan toe is of niet. Heel herkenbaar en integer wordt deze moeilijke tijd door haar beschreven.

Er blijkt zoveel meer voor haar te veranderen dan het gemis van haar man. Zo blijkt dat ze als weduwe opeens een andere “status“ heeft in het dorp. Er zijn vrijgezelle mannen die hun oog op haar laten vallen, als vrouw aan het hoofd van een bedrijf wordt ze minder serieus genomen en er zijn zelfs kapers op de kost voor het bedrijf.

In de loop van het boek gaat ze heel langzaam leren omgaan met dit enorme verlies en om haar weg in het leven weer te vinden. Grote obstakels die ze hierbij ondervindt zijn het hervinden van haar eigen leven, personeelsproblemen en het accepteren van de keuzes van haar zoon.

In het bedrijf heeft ze grote steun aan Toon en twee nieuwe mensen die aangenomen worden. Deze mensen worden ook goed beschreven en hebben echt eigen karakters. Maar met de jonge Jouri heeft ze grote problemen, wat lastig is omdat haar man zeer op hem gesteld was. Ze zit in een erg lastig pakket wat dit betreft en dat is goed invoelbaar.

In haar leven komt ze voor beslissingen te staan die ze nu alleen moet maken en hoe moeilijk dat is toont ze maar ook toont ze hoe doorzettingsvermogen veel voor elkaar krijgt. Heel rustig en reëel krijgt ze vat op haar leven en durft ze zich weer open te stellen voor de liefde. Het is jammer dat dit op het einde wat snel gaat door iets wat ze meemaakt. Als lezer was je hier al naar toegegroeid door hints maar voor haar is er sprake van een grote onthulling. Ik had graag gezien dat ze met de verwerking hiermee meer tijd had gekregen van de auteur voor ze nieuwe wegen in gaat.

De verhouding met haar zoon en het leren accepteren van zijn keuzes speelt ook een mooie rol in het boek. De relatie tussen moeder en zoon is liefdevol en heeft net als in het echte leven momenten dat ze botsen of elkaar niet begrijpen. Liesbeth wil duidelijk geen moeder zijn die haar zoon claimt en niet los kan laten. Maar slaagt daar niet altijd in en stoot dan haar zoon voor het hoofd. Net als dat haar zoon zijn moeder soms onbedoeld kan kwetsen. De relatie tussen moeder en zoon en hoe ze hun verdriet ieder op haar / zijn manier verwerken is mooi om te lezen. Net als het enorme gevecht dat Liesbeth met zichzelf levert om haar zoon los te laten en zijn keuzes te accepteren.