Gelezen: Het kwaad in ons – Corine Hartman

Het kwaad in ons is het sluitende deel in de IJsseltrilogie (eerder verschenen Een vlaag van waanzin en Sluipend gif). Sluipend gif heb ik gelezen en dat zat, net als dit boek, zowel psychologisch als wat opbouw betreft prima in elkaar. Het kwaad in ons is harder en wat rauwer dan Sluipend gif en geeft een realistisch en pijnlijk beeld van wat er kan gebeuren wanneer kinderen steeds verder afglijden richting criminaliteit. En waarin ouders op ongenadige wijze er achter komen dat liefde en inzet geen garanties bieden voor een mooie toekomst voor hun (adoptie-)kinderen. Het is een boek dat hard binnen komt door wat er gebeurt in het gezin uit het boek en door de manier waarop Corine Hartman het verhaal vertelt en de personages geloofwaardig maakt.

Het boek leest niet als fictie maar als iets dat ieder gezin kan overkomen en dus ook iemand bij de lezer in de omgeving. Iets wat voor mij, als moeder van 3 jong volwassenen, er voor zorgde dat ik dubbele gevoelens over het boek had. Enerzijds voelde ik constant de spanning van wat gaat er gebeuren en wilde ik steeds meer weten over alle leden van het gezin zodat ik steeds maar door las. Anderzijds werd ik echt naar van het boek en moest ik het soms wegleggen omdat het verhaal (met name van moeder Simone en dochter Nina) me erg aangreep. Zeker ook omdat ik uit interesse veel heb gelezen over adoptie en de mogelijke hechtingsproblemen (en de gevolgen).

Wat er in het boek naar voren komt over de extra problematiek waar adoptieouders en hun kinderen tegen aan lopen is helaas maar al te reëel. Corine Hartman gaat in het boek in op de wetenschap dat adoptiekinderen vaker in de criminaliteit belanden dan kinderen die bij hun biologische ouders opgroeien. En laat een gezin zien met twee adoptiekinderen en een biologisch kind dat door een samenloop van meerdere omstandigheden totaal de vernieling in draait.

Hoe dat zo kan en wat er allemaal aan vooraf gaat wordt in het boek vanuit verschillende personages verteld. Hierbij blijft de lijn van het verhaal prima te volgen maar weet je als lezer meer dan de personages in het boek. En dat vind ik soms echt heel triest, zoals wanneer je als lezer al weet dat het helemaal mis gaat en toch het optimisme van moeder ervaart. Met alle respect voor Corinne Hartman vond ik het boek toen echt een rotboek.

Door de vele perspectieven leer je alle gezinsleden kennen en ontdek je o.a. dat vader Richard trauma’s heeft die zijn benadering naar de kinderen toe beïnvloedt. En dat hij opgeslokt wordt door een bizar geheim uit het verleden zodat hij behoorlijk afgeleid is van zijn gezin.
Van de drie kinderen had ik graag nog wat meer gezien van dochter Veerle. Deze bleef wat onderbelicht. Met Nina kon ik heel erg meeleven, al gruwelde ik van haar daden. Met de zoon Daniel had ik moeite om hem te doorgronden. Maar aangezien dat ook precies was waar zijn ouders tegen aan lopen in het boek vond ik dat wel passend.
Over Simone lees je in de derde persoon en ze vertelt in schuingedrukte tussen stukken haar verhaal na de fatale gebeurtenissen. Hierin voel je verdriet, onmacht en schuldgevoel en grenzeloze liefde en de dreiging van een vreselijke gebeurtenis die in het verhaal nog moet gebeuren.

Er speelt nog meer mee in het boek zoals de wens van Nina om haar biologische moeder te vinden, het verlangen van Daniel om bekend, beroemd en erkend te worden voor zijn muziek. De schattige Veerle die zo anders is dan haar ouders denken. De uiteindelijke (onvermijdelijke) misdaden die gepleegd worden.
En dan is er nog iemand vanuit wie het verhaal verteld wordt wat voor extra spanning en dreiging zorgt en voor een schokkende onthulling aan het einde van het boek.

Het is een gecompliceerd verhaal dat heel goed in elkaar steekt en mij als lezer absoluut wist te raken en mooie ontroerende momenten heeft. Maar ook een hard, rauw en tragisch boek dat ik eigenlijk te intens vond.