Gelezen: De vulkaan – Ilja Gort

Hij heeft een filmische manier van schrijven waardoor ik zowel de personages moeiteloos voor me kon zien en kon typeren. De beschrijvingen van de omgeving zijn warm en beeldend. En dan is er iets geheel eigens, iets unieks aan de manier van schrijven waardoor je het verhaal ziet door de ogen van hoofdpersoon Emile. De conversaties zijn vaak vol humor. Het zijn veelal korte zinnen met helaas soms wat tekstfoutjes erin.

Emile leer je in het begin kennen wanneer het niet zo goed met hem gaat. Hij komt over als een sjofele, aparte en vriendelijke man. Een man die praat tegen z’n kat en niet zo handig met vrouwen is. Al snel erft hij een wijndomein van een oudoom die hij nog nooit gezien heeft.
Wanneer hij in het slaperige dorpje aankomt is het liefde op het eerste gezicht en wil hij nooit meer weg. Of zoals hij het zelf zegt tegen een goede vriendin:
Ik kan er niets aan doen! Ik ben smoorverliefd op dat klote dorp. Ik ben er gaan wonen en wil het beschermen.

Zijn oprechte liefde voor het dorp komt realistisch over en spat van de pagina’s af. Hoe hij dat beschermen wil bewerkstelligen en wat dat voor gevolgen heeft is het deel van het boek dat je als lezer met een flinke korrel zout moet nemen. Het optimisme en enthousiasme van Emile is aanstekelijk en maakt hem een leuk persoon om over te lezen.

Emile en de lezer leren de aparte en uitgesproken dorpsbewoners kennen, ieder met hun eigen kleurrijke eigenschappen en voorkomen. Zoals de slager (die mij te vaak bloederig aan het hakken is) en de burgemeester.
Emile ziet dat het prachtige dorpje wegkwijnt en leegloopt en wil daar wat aan doen en de beste manier om dat te bereiken is om zich kandidaat te stellen als burgemeester.

Via mond op mond afspraken en een regelingen systeem is hij in no-time burgemeester. En dat is het begin van een vreemd, ietwat voorspelbaar, niet helemaal geloofwaardig maar uitermate amusant verhaal.
Tegelijkertijd wordt er een mooi en treffend beeld gegeven van de streek waar het zich afspeelt en van de sfeer en de mensen die er wonen. Dat die mensen met een knipoog geschreven zijn en hun bijzonderheden wat uitvergroot zijn doet niets af aan de vele menselijke hebbelijkheden die Ilja Gort laat zien.

De plannen die Emile maakt beginnen met een beetje gesjoemel en onderhandse afspraken en lijken te werken. Maar natuurlijk gaat er van alles mis en komt de toekomst van Emile en het dorp in gevaar. Dat is het punt waarop het verhaal een tikje ontspoort en wat weg lijkt te hebben van een thriller met moord, doodslag en achtervolgingen. Wat mij betreft iets te veel van het goede maar het wist me toch te vermaken door de levendige personages en de manier van schrijven waardoor ik me in het dorpje waande.