Gelezen: De acht bergen – Paolo Cognetti

En dat kan ik me na het lezen van De Acht bergen (zie voor tekst achterflap onder aan de pagina) heel goed voorstellen. Toen ik het boek dichtsloeg voelde ik me ontroerd en onder de indruk en galmden alle indrukken van het verhaal nog door mijn hoofd. Het duurde dan ook even voor ik aan een ander boek kon beginnen omdat ik nog helemaal vol was van “De acht bergen“.
Waar het precies in ziet dat het boek zo’n inpact heeft kan ik moeilijk de vinger op leggen. Waarschijnlijk omdat het iets heel puurs heeft en heel oprecht en zonder vals sentiment is. Het heeft iets eenvoudigs en iets dat heel diep gaat tegelijkertijd.

Pietro vertelt zijn verhaal in de ik-vorm waarbij hij terug kijkt op zijn jaren in de bergen van kind tot man. Zijn schrijfstijl is beeldend en weet sfeer, omgeving en het gevoel van Pietro over te brengen alsof je door de ogen van de verteller meekijkt. Als lezer leer je de ouders van Pietro kennen, eerst door de ogen van een kind en later door de ogen van een man die veel meegemaakt heeft en veel gereisd heeft.
De feiten blijven ongeveer hetzelfde maar de beleving en de gevoelswaarde die Pietro aan zijn herinneringen geeft verandert. Ook merkt Pietro dat hij pas als volwassen man in staat is om naar de verhalen over het verleden van zijn ouders te luisteren. Verhalen die veel verklaren maar waarvoor hij als kind niet openstond.

Zijn moeder ziet hij altijd met liefde en hoe ouder hij wordt hoe meer hij haar bewondert voor haar talent om vrienden te maken, haar warme karakter en de manier waarop zij met zijn vader omgaat. Ook als lezer was ik onder de indruk van deze praktische en warme vrouw die het beste maakt van een moeizaam leven.

De relatie met zijn vader is moeizamer en in de loop van het verhaal kom je er achter dat zijn vader een interessante en gecompliceerde man is. Een man met meerdere lagen die altijd in strijd lijkt te zijn met de wereld en zichzelf. Waardoor helaas de band tussen vader en zoon zwaar onder druk komt te staan. Het is mooi om te lezen hoe Pietro er naar toe groeit om te beseffen dat zijn vader meer kanten had en hij ervoor kiest om de warme kant te koesteren.

Vooral omdat het de erfenis van zijn vader is die er voor zorgt dat de eenzelvige Pietro een familie krijgt en een vaste plek om terug te keren van zijn vele reizen.
Door de nalatenschap van zijn vader hernieuwt hij zijn vriendschap met de bergjongen Bruno. Die dan zijn anker wordt in zijn woelige en rusteloze leven.
Ook het verhaal van Bruno is mooi, eenvoudig en intens tegelijk. En hoe dit verweven is met het leven van Pietro is prachtig gedaan. Je ziet als lezer deze jongens opgroeien tot man en hoe ze het van elkaar accepteren dat ze anders in de wereld staan. Voor beide mannen is het soms moeilijk om de keuzes van de ander te respecteren, zeker wanneer het fout dreigt te gaan. Ook als lezer werd ik getroffen door de combinatie van begrip en weerstaand die ik voelde toen het bij Bruno minder goed ging.
Beide mannen volgen en vinden hun eigen pad en de weg die ze bewandelen weet indruk te maken door de oprechtheid en gedreven manier waarop ze dat doen.

De bergen spelen in het hele boek en in het leven van Pietro een belangrijke rol. In de loop van het boek komt de uitleg van de titel naar voren. Mooi en iets om over na te denken.
De bergen zijn een onuitwisbaar onderdeel van het leven van Pietro, het bepaalt mede zijn relatie met zijn vader en Bruno, het geeft zijn leven diepgang en zin (al gaat dat niet vanzelf). En zijn terugkeer naar de vaste plek in de bergen waar Bruno woont geeft hem een basis waardoor hij kan reizen rond de wereld zonder zichzelf te verliezen.

De beschrijvingen van de natuur zijn dusdanig dat je het zonder moeite voor je kan zien. Uitgebreid maar zonder een moment van overdaad. Ik heb er van genoten, het is echt een boek om langzaam te lezen vanwege het mooie taalgebruik. Het taalgebruik is poëtisch maar blijft toegankelijk. De woorden resoneren tijdens het lezen door je hoofd om daarna neer te dalen en met elkaar een prachtig en gevoelvol verhaal te vertellen. Het is een verhaal vol lagen over, opgroeien, de relatie tussen vader en zoon, over kracht van vriendschap, het onoverkomelijke van het leven, en het vinden van je eigen pad.