Recensie: Kort en Gelukkig – Marijke F. Jansen

Tot ze op de begrafenis van de oma van Aron het medium Hanna ontmoet die haar een erg vreemde vraag stelt. Ze vraagt wie Nadine is, notabene één tel nadat Nadine zich voorgesteld heeft. Wanneer Nadine haar naam herhaalt vraagt Hanna haar dwingend “Wie ben je echt?“. Daarna voorspelt Hanna dat er vreemde dingen kunnen gebeuren in het leven van Nadine, en dat zij dan wel hulp en advies kan bieden.

Nadine denkt dat deze vrouw gestoord is en is beslist niet van plan om ooit contact met Hanna op te nemen. Maar dan gebeuren er hele vreemde dingen waardoor Nadine (en de lezer) beseft dat er hulp nodig is. Hanna vertelt dat Nadine de reïncarnatie is van een sprookjesfiguur en dat het aan haar is om uit te zoeken bij welk sprookje ze hoort. Ze kan ontdekken wie ze is en haar droomprins vinden door op de signalen te letten.
En dat is best wel ingewikkeld want stel je komt een kikker tegen, moet je die dan zoenen (het kan immers een prins zijn) of negeren (bah het kan ook een echte glibberige kikker zijn)? En dat levert grappige situaties op.

Ondertussen speelt er nog een verhaal dat schuingedrukt staat. Hier lees je over een mysterieuze sprookjesjager die het “en ze leefde nog lang en gelukkig einde“ wil voorkomen. Waarom dat zo is wordt niet duidelijk. Misschien in het volgende deel? In het begin ben je als lezer wel nieuwsgierig naar deze sprookjesjager en ben je heel benieuwd wat er gaat gebeuren. En dat is eigenlijk te weinig en met niet genoeg spanning om bezorgd te worden over Nadine.

Het idee van het boek van onze wereld waarin verborgen voor ons sprookjesfiguren rondlopen is erg leuk en kan een mooie basis zijn voor een verhaal.
Helaas is de auteur hier maar deels in geslaagd. De uitwerking van het verhaal mist duidelijk diepgang bij de personages en de uitwerking van het thema. Het boek is niet zo dik (iets meer dan 200 pagina’s) en is wat te lang uitgewerkt voor een kort verhaal maar biedt niet genoeg voor een lang verhaal om het boek tevreden dicht te slaan. Soms is het taalgebruik en de manier van vertellen te uitgebreid voor de weinige gebeurtenissen in het boek. Op andere momenten gebeurt er iets met veel potentie en mogelijkheden wat dan te oppervlakkig uitgewerkt wordt.

En dat is jammer want de schrijfstijl is prettig en aangenaam en de manier waarop Nadine haar verhaal vertelt (soms is ze een beetje een drama Queen) zet een overtuigend en sympatiek hoofdpersonage neer. Ook zit er vaak humor in het boek die je tijdens het lezen laat glimlachen.