Recensie: Kat over de vloer – Rachel Wells

Het tweede deel over kat Alfie laat je hart weer smelten

In Kat over de drempel maakte de lezer kennis met de innemende kat Alfie. Van luie en vertroetelde huiskat werd hij opeens een straatkat. Tot hij in een straat kwam waar hij wilde blijven en de drempelkat van vier verschillende huizen werd. Dat deed hij met opzet zodat hij nooit meer zonder thuis zou zitten. De bewoners van de huizen waar hij kwam waren heel verschillend, sommige vriendelijk, andere nors, sommige kattenliefhebbers andere absoluut niet, sommige bemoeizuchtig andere teruggetrokken. En allemaal vielen ze vroeg of laat voor de charmes van Alfie en dat veranderde hun leven voorgoed. Alfie ging zich namelijk met hun levens bemoeien omdat hij zag dat “zijn mensen” niet gelukkig waren. Zelfs zijn eigen leven zette hij hiervoor op het spel. Met succes want iedereen werd er beter van.

In Kat over de vloer is het drie jaar na het einde van het eerste boek. In de start is er een korte herhaling en wordt er verteld hoe het nu met iedereen is.Alfie heeft nu nog maar twee huizen waar hij woont. Zijn hoofdgezin is dat van Claire en Jonathan die nu getrouwd zijn, zijn andere gezin is dat van Polly en haar gezin. Zijn andere gezin is verhuisd maar gelukkig ziet hij ze wanneer ze op bezoek komen. En naast zijn mensen heeft hij natuurlijk zijn katten vriendengroep waarvan Tijger nog steeds zijn beste vriendin is. Vertrouwde mensen en katten die in deel één een belangrijke rol speelde en waarvan je het als lezer prettig vindt om ze weer te zien.
Maar er zijn ook nieuwe personages in dit boek zowel katten als mensen. De lezer maakt kennis met de katten Zalm, Kliko en Sneeuwbal. En met het nieuwe gezin dat in de staat is komen wonen.

Ook in dit boek kan Alfie het niet laten om zich over al mee te bemoeien. Hij maakt zich zorgen om Claire en om een van “zijn” mensenkinderen die op school gepest wordt. En dan is er nog het nieuwe gezin in de straat waarvan zowel de mensen als hun (beeldschone) kat sneeuwbal met niemand iets te maken willen hebben.
In de ik vorm vertelt Alfie alles wat hij ziet en wat hem bezighoudt. Zowel over de problemen die hij op wil lossen, als over zijn verliefdheid op de ongenaakbare sneeuwbal.
Het leest heerlijk ontspannen en brengt vaak een glimlach op je gezicht. Zoals wanneer Alfie het op originele wijze voor elkaar krijgt het pesten op school te stoppen

Alfie is een hartverwarmende kat die je hart doet smelten. Zijn kijk op de wereld en op de mensen om hem heen maakt het boek het lezen waard. Net als zijn contacten met de andere katten in de buurt. Maar het verhaal is wat dunnetjes en weet minder indruk te maken dan in het eerste deel. Het nieuwe gezin sluit zich af zodat je als lezer erg weinig meekrijgt van wat daar gebeurt en wat er speelt. En ook bij de andere personages blijft het erg aan de oppervlakte. De verliefdheid van Alfie krijgt wat mij betreft ook net te veel plaats in het boek.