Recensie: Wachten op Bojangles – Olivier Bordeaut

Indrukwekkend mooi en ontroerend verhaal. Een verhaal waar je stil van wordt…

Wachten op Bojangles vertelt het verhaal van een klein jongetje dat samen met zijn ouders een leven leidt alsof het een sprookje is. Gewone regels bestaan niet, alles is mogelijk en ieder moment kan er een feest losbarsten of iets anders leuks gebeuren. Ze leven alsof de buitenwereld niet bestaat en alles mogelijk is. Zijn moeder wil van problemen en verdriet niets weten en leeft in haar eigen wereld. Zijn vader zorgt er liefdevol voor dat dit mogelijk is.
Samen dansen ze het liefst dag en nacht op ‘Mr. Bojangles’ van Nina Simone, een lied dat voor het jongetje precies is als zijn moeder: tegelijkertijd intens vrolijk en intens droevig.
Want zijn moeder heeft naast haar levensvreugde en liefde voor haar gezin ook een andere donkere kant. Ze kan de realiteit van de wereld niet aan en zou het zonder bescherming van man en kind niet redden. Het jongetje en zijn vader doen er alles aan om de mooie vrolijke wereld te blijven creëren waar zij zo van houdt.
Maar het wordt steeds moeilijker om de realiteit buiten te houden.

Het verhaal wordt op twee manieren verteld. Vanuit het jongetje en vanuit de vader. Het kind vertelt het in de verleden tijd zoals hij het als kind ervaren heeft. Van de vader zijn er aantekeningen in zijn geheime schrift waarin hij alles opgeschreven heeft vanaf de eerste ontmoeting met z’n vrouw tot het einde van dit verhaal.
De combinatie is geweldig goed gedaan, het verhaal van het jongetje is apart vreemd en door het geheime schrift van de vader snap je de achtergronden.
De liefde in het gezin en het onvoorwaardelijk accepteren van het vreemde gedrag van hun moeder en vrouw is overtuigend en voelbaar.
Je leest hoe de vader als een blok valt voor deze vrouw en haar niet kan weerstaan al zag hij best “dat zij ze niet allemaal op een rijtje had”. En hoe hij vanaf dat moment er alles aan doet om haar in haar eigen wereld te laten leven en gelukkig is met haar gezelschap en liefde. Het is dan ook hartverscheurend om te lezen hoe de realiteit dit gezin toch weet te achterhalen.
Wat er dan gebeurt wordt met liefde en humor verteld waardoor de harde werkelijkheid een stukje beter voelt.

De schrijfstijl is moeilijk te omschrijven. Het heeft iets onwerkelijks maar tegelijkertijd ook iets heel reëels. Er wordt gebruik gemaakt van humor om moeilijke zaken te verzachten maar ook om aan te geven hoe dit gezin geniet van het leven dat ze leiden.
Bij de start van het verhaal wist de manier van schrijven me vast te pakken en mee te sleuren zonder dat ik wist wat ik nu met het verhaal aan moest of waar het naar toe zou gaan. Genietend, glimlachend en afwachtend heb ik het over me heen laten komen en uiteindelijk werd alles duidelijk. Het bleek een gelaagd en aangrijpend verhaal te zijn vol liefde, verdriet, humor en weemoed.
Er is duidelijke taal in het geheime schrift van de vader en ook zijn er bijna onwerkelijke gesprekken die in dit boek volkomen logisch klinken. Soms is het taalgebruik poëtisch wanneer vader en zoon vertellen over hun wereldvreemde, unieke, vrolijke en liefdevolle vrouw en moeder.
Het boek is niet dik maar heeft des te meer zeggingskracht, ieder woord, iedere zin zegt zoveel meer als wat er staat. Iedere zin laat je als lezer meevoelen en meekijken en vertelt zoveel dat het boek ervaren wordt als een dikke volle roman.

Tijdens het lezen besef je als lezer dat dit ooit mis moet gaan, maar toch schokt het je wanneer de harde buitenwereld uiteindelijk hun wereldje bereikt. Dit is niet wat je deze mensen zou gunnen.
Wat er dan gebeurt wordt met liefde en humor geschreven, het is triest maar laat je toch glimlachen en laat ook mooie momenten zien. Uiteindelijk neemt het verhaal een wending die in een ander boek niet zou kloppen maar hier perfect op z’n plaats valt.

En in het hele boek speelt het lied van “Mr Bojangles” een mooie en veelzeggende rol.