Gelezen: Onze eindeloze dagen – Claire Fuller
Onze eindeloze dagen van Claire Fuller heeft me lang na het lezen bezig gehouden. Dat komt onder andere door het verhaal dat heel anders liep dan ik verwacht had na het lezen van de achterflap (zie onderaan deze blog). Maar tegelijkertijd eigenlijk toch precies past bij wat daar geschreven staat.Maar het is vooral het laatste deel en het einde van het boek waar ik nog regelmatig aan terug denk. Over hoe de auteur alles op z’n plaats liet vallen, antwoorden gaf en het einde deels open liet. En ik maar niet kon beslissen wat mijn mening hierover was.
Ik ben er nog steeds niet helemaal uit wat ik nu van het boek vind. Wel staat voor mij vast dat een verhaal dat je ook achteraf nog niet loslaat zeker een compliment verdient.
Negen jaar lang was Peggy voor de buitenwereld verdwenen en wist geen mens waar ze was en of ze nog leefde. Hoe verdrietig en bezorgd haar moeder ook was, voor haar ging het leven uiteindelijk toch door. Net als de rest van de wereld, oude vriendinnen van Peggy werden volwassen en negen jaar wereldgeschiedenis werd geschreven.
Voor Peggy echter bleef de tijd stil staan op het moment dat haar vader haar vertelde dat de hele wereld vergaan is en zij de twee enige overlevenden zijn. In primitieve omstandigheden wonen ze in een bos, zonder dat Peggy ooit weet dat haar vader gelogen heeft. Wanneer Peggy weer thuis is moet ze dan ook de wereld om zich heen en haar familie weer helemaal opnieuw ontdekken.
Peggy vertelt zelf haar verhaal. Ze begint in het heden wanneer ze net weer terug bij haar moeder is. In het boek vertelt ze afwisselend over de periode voordat haar vader haar meenam, de jaren met haar vader in het bos en over hoe het is als ze weer thuis is.
Zo zie je het kleine meisje dat niet snapt waarom haar ouders steeds ruzie maken. En de vreemde manier waarop haar vader haar opvoedt. Ook zie je een verwarde zoekende tiener die moet leven met de leugens van haar vader en die weer moet wennen aan het echte leven. En je leest over hoe het Peggy en haar vader al die jaren vergaan is.
In het begin kostte het me wat moeite om in het verhaal te komen en om Peggy als een echt persoon voor te stellen. Maar ik was wel al heel nieuwsgierig naar wat er met Peggy gebeurd was al die jaren, hoe ze thuis gekomen was en hoe het nu met haar verder zou gaan. Het heen en weer gaan in de tijd vond ik bij dit verhaal niet prettig lezen. Het maakte me wat ongeduldig omdat ik over al die periodes meer aan 1 stuk door wilde lezen, zonder steeds de onderbrekingen.
Zowel het verhaal van de jonge Peggy die meegenomen wordt en onder vreemde omstandigheden opgroeide als dat van de tiener die weer thuis is wist me te boeien. En Peggy ging als personage steeds meer voor me te leven.
Steeds meer ontrafeld zich het verhaal van Peggy en komen en antwoorden die je als lezer graag wil weten. Vanaf het moment dat Peggy ging vertellen over de laatste weken met haar vader kon ik het boek niet meer weg leggen. De spanning en de emoties lopen op dat moment in het boek erg hoog op.
Op het einde van het boek heeft de auteur nog een twist in petto die alles in een ander perspectief weet te zetten. En die het verhaal alleen maar reëler en geloofwaardiger maakt, er vallen opeens een aantal puzzelstukjes op de juiste plek. Dit is erg goed gedaan en klopt ook met wat er allemaal verteld is in het verhaal.
Het einde is vrij open en mijn eerste gedachte was dat dit boek beslist niet af was en dat ik nog veel meer wilde lezen en horen over Peggy. Maar zoals ik al schreef bleef het door mijn hoofd spoken waardoor ik het eigenlijk ook wel een goed gevonden en passend einde vond.
Ik denk dat dit een boek is dat je als lezer zelf moet ervaren en beleven. Het is zeker de moeite om te lezen.
Tekst achterflap
Dit is het verhaal van Peggy Hillecoat, in 1975 acht jaar oud. Tijdens de zomer van dat jaar gaat ze vaak kamperen met haar vader, luistert ze eindeloos naar haar favoriete plaat van The Railway Children en naar het betoverende pianospel van haar moeder.
Na een familiecrisis die Peggy pas veel later zal begrijpen, neemt haar vader James, een zogenaamde ‘survivalist’, haar mee van Londen naar een hut ergens diep in de bossen van Europa. Hij vertelt Peggy dat de wereld is vergaan. Ze zullen met zijn tweeën moeten zien te overleven. En zo bestaat haar leven ineens alleen nog uit een zelfgebouwde piano die geen geluid maakt, een bos waarin alles wat groeit gebruikt wordt om van te leven en een houten huisje dat alles is.
Negen jaar lang is Peggy voor de buitenwereld verdwenen.
|
|
|||||||||||||||||||
