Fred en het iets – Pépé Smit

De illustraties zijn pagina groot en laten niet alleen precies zien wat er gebeurt maar toont ook de gevoelens van Fred. Zo zie je hem geïrriteerd kijken als de wijze Uil hem iets uitlegt, verdrietig sjokken door het bos met zijn schouders omlaag wanneer hij weer geen antwoord op zijn vraag heeft maar ook hoe hij uiteindelijk vrolijk en uitbundig speelt met Konijn. Jonge kinderen kun zich vast herkennen in de grillen en nukken van Fred.

Wanneer je nog nooit een boek van Fred “gelezen“ hebt is het gewoon los te lezen en een mooie kennismaking met dit leuke hert dat waarschijnlijk om meer vraagt.
Voor “lezers“ die de verhalen van Fred al kennen is het een feest van herkenning. Bekende vrienden van Fred zoals Konijn en Uil zijn er ook weer in dit boek. En het ietwat impulsieve, eigenwijze, levendige en vrolijke karakter van Fred spat weer van de pagina’s.

In dit boek duurt het even voordat Fred zijn eigen onstuimige zelf is, want hij heeft nergens zin in (zelfs verstoppertje spelen vindt hij stom) en hij voelt dat er iets niet klopt. Konijn probeert hem te helpen maar Fred blijft iets naars voelen en wil dat het weggaat.
Wanneer ze dit samen doet wordt Fred boos op konijn en gaat konijn er verontwaardigd van door. Op eenvoudige maar treffende wijze is te zien dat Fred zichzelf enorm in de weg zit en daar zelf ook last van heeft.

Dan gaat Fred naar Uil en roept hem (zoals hij wel vaker doet) overdag wakker. Uil reageert zuchtend dat hij al vele keren gezegd heeft dat Fred hem niet wakker moet maken, maar luistert dan toch naar Fred. Zowel voor ouders als kinderen heel herkenbaar dat iets al heel veel keer gezegd is en dat kinderen er dan toch net even niet aan denken.
Ook Uil heeft allerlei ideeën en in de illustraties is te zien hoe Uil grondig zoekt of hij iets vreemds op Fred kan vinden. Maar ook Uil kan niets vinden en weer loopt Fred boos weg, hij weet zeker dat er iets op zijn lijf zit hij voelt het toch. Je kan niet anders dan meeleven met Fred.

Fred gaat naar de poel in het bos om zelf in zijn spiegelbeeld in het water te kijken of hij iets kan zien. Maar hoe hij het ook probeert, wat mooi te zien is in de illustraties, hij ziet niets. Door al dat gedraai valt hij met een enorme plons in het water.
Mopperend over deze snertdag rent Fred naar huis, waar hij somber onder zijn dekentje kruipt.
Maar dan komt Konijn terug, zo gaat dat immers bij mensen die om je geven, en probeert nog een keer om Fred te helpen.

Konijn heeft een geweldig idee: Weet je, zegt konijn, misschien moet ik niet kijken maar voelen. Ja hoor, ik geloof dat ik al IETS voel. Misschien kan ik het er wel afwrijven. En ja het helpt, Fred voelt zich al een stuk beter. Waarna ze samen vrolijk verstoppertje gaan spelen en het boek een vrolijke afsluiting heeft.

Het is een hele mooie en subtiele manier om met kinderen te praten over niet lekker in je vel zitten en dat bespreekbaar te maken.