Recensie: Blauwe tonen – Anne Cathrine Bomann

Het boek begint in april 2011 wanneer wetenschapper Elisabeth haar jonge zoon verliest en verscheurd is van verdriet. Dit wordt heel pakkend en zonder vals sentiment neergezet en weet je als lezer te ontroeren. In de loop van het boek zijn er steeds stukken hoe het met Elisabeth gaat en hoe zij met een plan komt om zichzelf en anderen te helpen.
Een plan dat haar op pad brengt dat ze nooit had kunnen voorzien en haar morele grenzen aan het wankelen brengt. Als lezer kun je het al dan niet eens zijn met de keuzes die ze maakt maar waarschijnlijk zal iedere lezer begrip kunnen tonen. Dat is heel goed gedaan door de auteur en heel menselijk en invoelbaar wordt Elisabeth in de loop van de jaren gevold.
Wat zij denkt van een pil tegen rouw en hoe dat andere mensen beïnvloedt lees je om en om met het verhaal dat in het heden speelt.

In het heden is er een groot onderzoek gaande dat het bedrijf die de pil ontwikkelde en een gerenommeerde universiteit samen doen. Alle facetten worden getest en de universiteit is met name bezig met het testen van de pil op mensen en het verzamelen van gegevens. De leiding ligt in handen van de gedreven Professor Thorsten Gjelsted, die heel secuur onderzoek doet.
Hij krijgt het vermoeden dat het bedrijf de data met betrekking tot de bijwerkingen heeft gemanipuleerd. Wanneer hij dat aankaart bij het bedrijf en de universiteit krijgt hij geen gehoor, en wordt hem zelf verweten dat hij problemen zoekt.

Om toch verder onderzoek te doen schakelt hij twee van zijn studenten in die samen een afstudeerscriptie schrijven over rouw. Anna en Shadi zijn twee totaal verschillende jonge v4ouwen die alleen gemeen hebben dat ze over rouw schrijven. En zelfs daarin hebben ze een totaal andere visie en manier van aanpak.

In korte hoofdstukken wordt het verhaal in het heden wisselend vertelt vanuit Thorsten, Anna en Shadi. Dit werkt heel goed en als lezer beleef je het als één verhaal.
Op subtiele wijze wordt het privé leven van deze drie personages verweven met het onderzoek naar de fraude bij het medicijnonderzoek. Met name Anna en Shadi komen goed uit de verf waarbij je hen niet alleen leert kennen als sterke, intelligente jonge vrouwen met een rugzak. Maar hun verhaal wordt goed verteld en laat op intense en invoelende wijze zien hoe zij omgaan met rouw en hoe ze in de wereld staan. Op natuurlijke wijze ervaar je hoe hun levens veranderen door hun interactie en het onderzoek. Beide hebben ze het een en ander te verwerken en hoewel hun aanpak om hier mee om te gaan verschilt als dag en nacht kun je als lezer geen keuze maken wie dit het beste doet. De auteur weet het zo op te bouwen en te beschrijven dat het bij zowel Anna als Shadi past wat er gebeurt.
Zowel de persoonlijke verhalen als het onderzoek worden mooi en reëel afgerond.

Het verhaal leest vlot en weet je nieuwsgierig te houden over wat er gaat gebeuren. Is er fraude gepleegd? Zijn er bijwerkingen en welke impact hebben die dan? Hoe zit het met Elisabeth? Krijgen Anna en Shadi hun privé leven op orde? Wat zijn nu de voor en nadelen van een pil als medicijn tegen rouw? En wie beslist of zo’n pil nodig is?

Het dwarsbomen van het onderzoek zorgt voor een beetje spanning, de werkbesprekingen voor een wetenschappelijke achtergrond. Dit was erg boeiend om te lezen en paste erg goed in het verhaal. De auteur zegt hierover in haar nawoord Hoewel veel van de wetenschap in het boek stand houdt, heb ik gaten en leugentjes over de bladzijden uitgestrooid. Wat mij betreft heeft de auteur een goede balans hierin gevonden. Het verhaal van een medicijn tegen rouw komt heel reëel en wetenschappelijk over. Wat een goede kapstok is om allerlei gevoelens en meningen (op persoonlijke wijze) te verwerken in het boek.

De combinatie van persoonlijke ervaringen zowel met betrekking tot rouw als andere ervaringen, het onderzoek naar fraude en de discussie over het ontwikkelen van een rouw pil levert een mooi boek op. Een boek dat prettig leest, je aan het denken zet en weet te boeien.