Recensie: Wat niet deert – Nicolet Steemers

In het boek maak je kennis met Manon, Philip en Ruud die dertien jaar na de plotselinge verdwijning van hun moeder naar het verwaarloosde familiebezit, een zomerhuis in Groenlo gaan. Ook de vrouw van Philip en hun vader – die steeds verwarder en vergeetachtiger wordt – zijn mee op deze familievakantie. Na de verdwijning van hun moeder zijn ze hier niet meer geweest. Ze hopen dat het bezoek hun vader goed zal doen en ze willen gezamenlijk inventariseren wat ze met het huis moeten doen. In de loop van hun bezoek blijkt dat de meningen hierover nogal verschillen en dat niet iedereen even eerlijk is.

Tijdens het bezoek blijkt al snel dat er veel spanningen onderling tussen hen bestaan, die veelal terug te leiden zijn naar het verdwijnen van hun moeder jaren terug. Het wordt mooi beschreven hoe ze dit ieder op hun eigen manier verwerkt hebben en wat dit in het heden nog steeds met hen doet.
Manon, Philip en Ruud vertellen in korte hoofdstukken in de ik vorm hun verhaal en geven allen een geheel eigen kijk op wat er nu gebeurt en op wat er in het verleden gebeurd is. De herinneringen die bij hen opkomen over de jaren voor hun moeder verdween en wat er daarna gebeurde hebben gevoelsmatig een totaal andere lading. Hun moeder krijg je op heel verschillende manieren te zien. Waar het ene kind warme en vrolijke herinneringen heeft hebben de andere twee meer negatieve associaties als ze aan hun moeder denken.

Er blijkt nog erg veel onverwerkte grieven tussen Manon, Philip en Ruud te bestaan, wat nog versterkt wordt door het feit dat hun vader steeds meer verzorging nodig heeft. Het is verdrietig om te lezen hoe hun vader nog maar een schim van zichzelf is en hoe zwaar het is om voor hem te zorgen, zelfs als dat met liefde gedaan wordt. De drie kinderen moeten dit niet alleen zien te verwerken maar ook leren samen te werken en te communiceren om tot een beslissing te komen wat ze het beste voor hun vader kunnen doen. Dit is mooi, ontroerend maar zonder vals sentiment neergezet door de auteur.

De dynamiek tussen de personages is erg goed en wordt warm en geloofwaardig neergezet zodat je als lezer met ze mee kan leven. Door de drie verschillende personages die het verhaal vertellen krijg je als lezer een veelzijdig beeld van wat er gebeurd. En hoe dezelfde momenten door de verschillende mensen anders ervaren worden.

Ook wordt er knap het verhaal van de verdwijning van de moeder verwerkt in de verhalen van de drie hoofdpersonen. Als lezer weet je langzaam maar zeker net iets meer dan de betrokken personen en krijg je goed opgebouwd hints over wat er in het verleden gebeurd is. Al vrij snel had ik het vermoeden hoe de vork in de steel zat door de duidelijke manier waarop de vader en Manon beschreven werden. Dit maakte niet uit voor mijn leesplezier omdat de kracht van het boek voor mij zit in de interacties van de personages en hoe zij omgaan met wat er nu op hun pad komt en met het verleden. Dat is mooi en heel menselijk / herkenbaar vormgegeven door de auteur.
De verdwijning van de moeder geeft een beetje extra spanning aan het verhaal maar past ook in het verhaal. Het is deels de reden waarom de drie kinderen zich ontwikkeld hebben tot wie ze zijn blijkt uit het verhaal.

Ik heb het boek met plezier gelezen en geef het vier welverdiende sterren.