Recensie: Wat er is – Hedwig Wiebes

In 2016 verkochten alles wat ze hadden en kochten een nostalgische oude Volkswagen bus waar ze op het eerste gezicht verliefd op werden. Met hun twee honden (Tommie en Olaf) gaan ze rondreizen en hopen zo niet alleen meer van de wereld te zien maar ook ervaren hoe het is om klein maar in vrijheid te leven. Met de steun van sponsoren en het schrijven van artikelen over hun reis financierden zij hun rondreis. Daarnaast hield Hedwig een persoonlijk dagboek bij waarin ze ook haar twijfels en persoonlijke ergernissen kwijt kon. Om te zorgen dat dit echt voor haar zelf was en niet voor de stukjes die ze schreef gebruikte ze pen en papier in plaats van een laptop

Hedwig en Jeroen hebben twee jaar rondgereisd in hun bus samen met hun honden. Haar ervaringen, geschreven stukjes voor bladen en haar dagboek, heeft Hedwig Wiebes verwerkt tot een prachtig boek Wat er is. Ze vertelt terugkijkend over de twee jaar dat zij en Jeroen een totaal ander en nieuw leven leiden en hoe het nu met ze is.
Het boek is een reisverslag, met omschrijvingen van allerlei plaatsen en de mensen die ze daar ontmoet hebben. Ze vertelt de mooie momenten van het reizen maar ook de praktische problemen waar ze tegen aan lopen. De ups en downs van het zoeken naar een andere manier van leven worden eerlijk en zonder opsmuk verteld. En zijn absoluut de moeite om te lezen. Hedwig schrijft vlot en weet de plekken, personen en gebeurtenissen in haar verhaal zo neer te zetten dat het lijkt alsof je erbij was.

Daarnaast is het boek ook een verhaal van persoonlijke groei en ontwikkeling van met name Hedwig maar ook van Jeroen. Ze kijkt in het verhaal zo nu en dan terug en vraagt zich dan bijvoorbeeld af of wat ze deden nu vastberaden of eigenlijk roekeloos was. In het begin van het boek spat het van de pagina’s af hoe graag Hedwig dit wil en hoe belangrijk dit voor haar is. Ze beseft geleidelijk tijdens hun reis dat ze misschien te fanatiek bezig is met het moeten reizen en leven op een nieuwe manier. Samen met Jeroen vindt ze hier langzaam de echte weg naar vrijheid en loslaten in. Vrijheid kan bijvoorbeeld ook betekenen dat je twee weken op een echte camping staat (in plaats van in het wild te kamperen zoals ze van plan waren). Omdat dat op het moment de beste keuze is.
Het samen rondreizen in een piepklein busje trekt (heel begrijpelijk) ook een flinke wissel op de relatie tussen Hedwig en Jeroen. Hierover schrijft ze ook.

Hedwig vindt het duidelijk de moeite waard wat ze doet en als lezer voel je haar passie, enthousiasme en vastberadenheid om hier een succes van te maken. Het verhaal wordt des te indringender omdat ze ook haar twijfels en moeilijke momenten laat zien, zowel op praktisch als op emotioneel gebied. Ze is hierin heel open en stelt zich kwetsbaar op en geeft ze een kijkje in haar diepste gevoelens over deze reis. Tegelijkertijd weet ze een flink stuk van zichzelf dat niets met deze reis te maken heeft (terecht) voor zich zelf te houden. Zo is er evenwicht en heb je als lezer zicht op een reis in afstand en persoonlijke groei, zonder dat je je als lezer ongemakkelijk gaat voelen bij het lezen over het leven van een bestaand persoon.

In het boek begint Hedwig gewoon te vertellen, zonder introductie en zonder veel over zich zelf te vertellen. Dit werkt prima en in de loop van het boek leer je haar steeds beter kennen, hierbij deelt ze soms ook jeugdherinneringen en het een en ander over haar familie.
Het is knap hoe ze veel in haar boek verwerkt heeft en tegelijkertijd een boeiend reisverslag als een pakkende persoonlijke reis van het verhaal gemaakt heeft. De reis en hoe zij en Jeroen veranderen zijn niet los van elkaar te zien en dat heeft ze perfect samengevoegd in dit boek.

Het verhaal leest prettig en heeft nog veel extra’s dat het de moeite waard maakt om te lezen. Zoals bijvoorbeeld de verhalen over hun honden en het busje. Of hoe Hedwig moeite krijgt met haar zelfbeeld wanneer mensen argwanend of medelijdend naar haar kijken wanneer ze er behoorlijk onverzorgd uitziet. Ook het rond kunnen komen met geld en de constante zorgen dat er geen opdrachten meer binnen komen komt goed aan bod. Waarbij er ook nog eens morele keuzes gemaakt moeten worden wanneer sponsoren zich willen bemoeien met de foto’s en teksten van haar verslagen.

Alles wat er is is een prachtig dat ik van harte kan aanbevelen.

Hedwig Wiebes (Rotterdam 1986) is journalist en schreef onder meer voor de Volkskrant, NRC, Handelsblad, Psychologie Magazine, Viva, Wendy en Flow. In 2016 zegde ze haar leven in Amsterdam gedag om permanent te gaan rondreizen in een oude bus. Ze werkte eerder als boekverkoper en was jurylid bij de literaire wedstrijd Manuscripting.