Gelezen: De jachtpartij – Lucy Foley

Wie het is krijg je als lezer niet te horen. Omdat het landhuis erg afgelegen is en ook nog eens onbereikbaar is door een sneeuwstorm maakt dat het aantal verdachten erg klein. Naast de vriendengroep als verdachten geeft de auteur nog een paar mogelijkheden over mogelijke dader(s). Van mij had dat iets minder gemogen dan was het verhaal waarschijnlijk net wat beklemmender geweest.

Het verhaal wordt vanuit meerdere perspectieven verteld en gaat heen en weer in de tijd tussen vóór de ontdekking van het lijk en erna. Je leest het verhaal vanuit een aantal vrouwen van de vriendengroep en vanuit de twee werknemers van het landgoed. Dit loopt prima in elkaar over en geeft vanuit allerlei gezichtspunten een kijk op de gebeurtenissen.
De twee werknemers die alles op het landgoed regelen bekijken de groep vrienden als buitenstaanders en merken al eerder onderhuidse spanningen op. Ook kom je via hen aan informatie over andere mogelijkheden over de moord door een aantal gebeurtenissen. Bovendien heeft één van hen een duister verleden dat die persoon ook verdacht maakt.

De drie vrouwen die in de ik vorm het verhaal vertellen gaan regelmatig terug naar het verleden zodat je als lezer steeds meer te weten komt over alle personages. Hoe ze elkaar hebben leren kennen, welke verborgen ergernissen er zijn, wie er geheimen hebben, welke trauma’s sommige hebben en wat ze nu echt van elkaar vinden. Aan de oppervlakte is alles in het begin van de gezamenlijke vakantie gezellig en liefdevol. En lijkt iedereen dolblij om elkaar weer te zien.
Maar als lezer weet je al dat dit niet klopt en in de loop van het boek wordt dit steeds duidelijker. Ook voor de personages. Heel langzaam komen er barstjes in de ogenschijnlijk perfecte en hechte vriendschappen. Er komen steeds meer onderhuidse spanningen die uiteindelijk ook een uitweg vinden. Hierdoor begint de stemming om te slaan en wanneer men dit probeert te maskeren door veel te drinken komen er in dronken buien nog meer frustraties en geheimen naar boven.

De persoonlijke verhalen, met name van degene vanuit wie het verhaal wordt verteld zijn goed uitgewerkt en erg boeiend om te lezen. De schrijfstijl is vlot en zonder moeite kon ik de vrienden en het Schotse landschap voor me zien door de beschrijvingen in het boek. Een enkele keer was het een tikje te uitgebreid maar heel storend was dat niet omdat ik echt genoot van het verhaal en van het begin tot het einde geboeid bleef. Zowel door de persoonlijke verhalen als door het treffend neerzetten van de dynamiek in een oude vriendengroep. Enerzijds kennen ze elkaar door en door, anderzijds vallen ze terug in het patroon van toen ze studenten waren. Veranderingen bij elkaar worden of niet opgemerkt of kleine frustraties van jaren terug hebben zich opgestapeld tot een groot en rauw trauma. Er gebeurt van alles. Zowel in wat er gezegd wordt als wat er werkelijk gedacht wordt, en grotendeels leven ze gewoon langs elkaar heen.
Als lezer zie je veel meer zodat je mee kan gaan denken wie er vermoord is en waarom.

Dat kom je namelijk pas aan het einde van het boek te weten waarbij in het verhaal een aantal echte en valse sporen uitgezet zijn om je als lezer mee te laten denken. Ik heb me prima vermaakt met het aan elkaar knopen van de gegeven hints. Het slachtoffer had ik goed geraden. Het motief niet maar het klopte wel heel goed met wat er in de loop van het boek allemaal verteld wordt.
Tergend langzaam krijg je steeds meer aanwijzingen en worden er mensen uitgesloten als mogelijk slachtoffer of dader. Voor lezers die van een ‘who done it’ met interessante personages houden is dit absoluut een aanrader.