Recensie: Sluipend gif – Corine Hartman

Natuurlijk heeft ze het zwaar en gaat dat haar niet in de koude kleren zitten. Haar moeder is manisch depressief en probeert steeds weer zelfmoord te plegen. En haar dochter is jaren geleden van huis weggelopen. Maar dat geeft Gijs niet het recht om haar leven te bepalen en om haar te verbieden om haar dochter te zien. Eerst was het nog te doen maar nu Gijs zijn baan kwijt is gedraagt hij zich nog onaardiger en kwetsender naar haar toe. En Jacqueline krijgt er genoeg van en kan het niet meer aan. In haar wanhoop ziet ze nog maar één uitweg: Hij moet dood.

Het boek begint met een schuingedrukte proloog waarin een wanhopige Jaqueline van plan is om Gijs dood te schieten. De onmacht en de noodzaak die Jaqueline voelt om te schieten kun je tot in je tenen voelen. Zal ze schieten of….
Daarna gaat het verhaal terug in de tijd en wordt vanuit drie verschillende perspectieven het verhaal verteld.

• Jacqueline vertelt haar verhaal in de ik vorm.
• Over Gijs lees je in de derde persoon
• En ook dochter Hanna komt aan bod en via haar leer je op een andere manier haar ouders kennen.

Tussendoor zijn er regelmatig nieuwe schuingedrukte stukken waarin verder verteld wordt over wat er in de proloog gestart is.

Deze opbouw werkt perfect om het gevoel van spanning op te bouwen en om steeds weer nieuwsgierig te blijven naar wat er nu uiteindelijk gaat gebeuren. Tijdens het lezen blijf je alert en probeer je al deze kanten van hetzelfde verhaal tot een eenduidig verhaal te maken. Waarbij je al lezende merkt dat dit niet kan, want ergens klopt er iets niet. Hoewel de verhalen van Gijs, Hanna en Jacqueline veel op elkaar lijken is er toch een behoorlijk verschil in hoe gebeurtenissen gezien en ervaren worden. En dat maakt dat je als lezer met spanning verder leest. Niet alleen om te kijken of Jacqueline haar man doodt. Maar vooral om te achterhalen wat er tussen deze mensen nu daadwerkelijk gebeurd is en wat het is dat hen stuurt en beïnvloedt.
Tot het einde aan toe blijft dit je als lezer bezig houden en ben je geïnteresseerd in de complexe en zichzelf in de weg zittende personages.

Hoewel het triller element van het boek zeker wat extra’s geeft is dat voor mij niet de kracht van het boek. Ook zonder de intentie om haar man te vermoorden was dit een sterk psychologisch verhaal geweest waarin een moeilijk onderwerp als manisch depressief zijn ijzersterk van allerlei kanten besproken wordt.
Corine Hartman vertelt de lezer niet wat de hoofdpersonen beweegt of hoe hun karakters in elkaar zitten. Ze laat het voelen en merken door wat ze doen, hoe ze reageren en door hoe ze de wereld beleven. “Show don’t tell” wordt hier perfect toegepast. En daardoor gaan de personages en dus ook het verhaal voor de lezer lezen en sla je het boek dicht met het gevoel een mooi en intens verhaal gelezen te hebben.