Recensie: Het Wormgat deel 1, Het bloedverbond – Iris Fontijn

Liefhebbers van geschiedenis zullen zich prima vermaken

Dat weet je niet tot je het zelf mee maakt, en dat is precies wat de hoofdpersonen uit het boek overkomt. Elize en haar tweeling broer Tim ontmoeten namelijk een oude man die beweert dat hij net terug is uit het verleden. Hij vertelt hen over een ronde eik met barsten waarmee je bij volle maan (en als het onweert) kunt tijdreizen. De tweeling is meteen enthousiast en haalt hun vrienden Merel en Jim over om het te proberen. Tot hun grote schrik en verbazing werkt het echt en komen ze terecht in de middeleeuwen. Pas over een maand wanneer het weer volle maan is kunnen ze proberen weer naar huis te komen. Proberen want wie zegt dat dit lukt en of ze ooit nog wel thuis komen.
Dit is het begin van een groots avontuur waarin ze zich in drie verschillende tijdperken staande moeten houden en waar overal gevaren op de loer liggen. Nog nooit was hun onderlinge band en vriendschap zo belangrijk als nu in deze moeilijke tijd. Daarom sluiten ze een bloedverbond waarin ze beloven elkaar door dik en dun te steunen en te helpen.

De manier waarop het verleden tot leven wordt gebracht is de grote kracht van Het bloedverbond. Zonder moeite weet de auteur je overtuigend onder te dompelen in een ander tijdperk zodat je met de hoofdpersonen mee gaat in hun tijdreis. Op beeldende wijze worden mensen, omgeving en personages beschreven en zie je het als een levendige film voor je tijdens het lezen.
De diverse tijdperken waarin ze terecht komen worden in al hun glorie en donkere kanten neergezet. De vier tieners krijgen te maken met machtsmisbruik, seksuele intimidatie, armoede, gevechten op leven en dood, heksenjachten en nog veel meer ellende. Het geeft een rijk, reëel en erg interessant beeld van het verleden waar je als lezer absoluut van kan genieten. Het tijdsbeeld is dan ook heel overtuigend.

Dat kan niet helemaal gezegd worden over de opbouw van het verhaal en de avonturen die de vier hoofdpersonen meemaken. Er is net te vaak sprake van toeval of hulp op het juiste moment.
Aan het tijdreizen wordt weinig aandacht besteed behalve een korte verklaring aan het einde van het boek. Ook reageren de tieners wel erg laconiek op wat ze overkomt, passen ze zich vrijwel moeiteloos aan en spreken ze iedere taal die ze nodig hebben. En zijn er wel meer ongeloofwaardige punten aan te wijzen. Toch weet het de aandacht vast te houden door de prachtige omschrijvingen van het verleden, de onderlinge vriendschap van de vier vrienden en de spannende gebeurtenissen.

Het taalgebruik is jammer genoeg wat stijf en de gesprekken onderling komen niet heel natuurlijk over. Het is niet echt alsof je vier jonge mensen hoort kletsen en komt wat gekunsteld over. Voor Nederlandse lezers is ook het taalgebruik van de Vlaamse auteur iets waardoor het toch vlot leest.

Tijdens het lezen krijg je wisselend het gevoel in een jeugdboek of in een Young Adult boek aan het lezen te zijn. De hoofdpersonen gedragen zich in hun doen en laten jong en komen niet echt over als 16 jarigen. De manier waarop zij de avonturen beleven past eerder bij een jeugdboek. Anderzijds zijn er gebeurtenissen in het boek die hard en schokkend zijn en niet geschikt zijn voor een jeugdboek. Ook is er veel nadruk op voor seksuele misstanden en de gevaren die jonge vrouwen (en ook mannen) lopen wanneer ze weinig aanzien hebben. Dit past weer meer bij een boek voor ouderen, maar dat het iedere keer toch weer goed afloopt is wat ongeloofwaardig.
Het gemengde van kinderlijk en jong volwassen is toch wel een minpuntje in het boek. Hierdoor komt het verhaal veel minder tot z’n recht en weten de personages minder te overtuigen
Het bloedverbond heeft een afgerond einde waarbij er wel hints gegeven worden voor nieuwe avonturen en tijdreizen.