Gelezen: Duivelspact – Loes den Hollander

Duivelspact is een spannend, meeslepend en gecompliceerd verhaal.

Het verhaal wordt vanuit meerdere perspectieven verteld in korte hoofdstukken. In de proloog kun je al voelen dat er niets niet klopt wanneer er een kort stukje staat over de jonge Marijn. Veel later in het boek lees je de trieste achtergronden bij dit fragment.

Marijn vertelt het verhaal in de ik vorm. Zij is de bruid op de cover maar van een bruiloft is het nooit gekomen. Vijf jaar geleden stond ze te wachten in haar trouwjurk tot haar grote liefde haar op kwam halen voor de trouwerij. Dit moest het begin zijn van een beter leven nadat Marijn getraumatiseerd en gekwetst werd in haar jeugd. Eindelijk durft ze weer te voelen en te geloven in een toekomst. Maar het noodlot sloeg toe en haar verloofde verongelukt op weg naar de bruiloft.
Zo goed en kwaad als het gaat heeft ze haar leven weer opgepakt, tot ze hoort dat er mensen verantwoordelijk zijn voor zijn dood. En dat verandert voor altijd haar leven. Ze wil wraak en zegt: Vandaag is het vijf jaar geleden dat drie dronken vrienden mijn leven vernielden. Ik weet wie ze zijn, met wie ze zijn, waar ze wonen. Dat moest ik te weten komen om toe te kunnen slaan als de tijd rijp zou zijn. En de tijd is rijp.

Arjan, Remco en Belinda
Over hen wordt in de derde persoon verteld. Eerst vanuit Arjan, dan vanuit Remco en als laatste vanuit Belinda. Het is een doorlopend verhaal waarin alleen het perspectief van waaruit verteld wordt verandert. Zo worden de persoonlijke verhalen van Arjan, Remco en Belinda beschreven terwijl tegelijkertijd hun gezamenlijke verhaal wordt verteld.
Want deze vrienden hebben een vreselijk geheim. Vijf jaar geleden waren ze verantwoordelijk voor de dood van één van hun vrienden. Hoe ze hier mee omgaan verschilt per persoon maar allen zijn er door getekend. En dat kun je als lezer echt meevoelen.

Onverwerkt verleden, schuldgevoel en wraak
Marijn heeft veel te verwerken in haar leven. Haar kindertijd was een hel en ze kon en kan er met niemand over praten. Het contact met haar familie is vanwege meerdere redenen problematisch. En ze is vijf jaar geleden haar enige kans op geluk verloren. Beetje bij beetje lees je meer over wat haar overkomen is en leef je mee met het jonge kind van toen en de vrouw van nu. Maar de vrouw van nu gaat wel heel erg ver en daar kun je als lezer niet achter staan. Toch kun je haar ook weer niet helemaal veroordelen omdat Loes den Hollander ook haar zachte kanten laat zien en met gevoel weet aan te geven hoe getraumatiseerd ze is.
Ook de vrienden Arjan, Remco en Belinda leer je echt kennen, je leest wat ze bezig houdt en hoe ze zijn als mens. Leuke en lieve maar ook slechte of zelfs moordlustige kanten laat Loes den Hollander van hen zien.

Als lezer weet je meer dan de personages, je weet wat er bekokstoofd wordt, wie verantwoordelijk is voor een gepleegde moord, of wie er nu vermoord gaat worden. Tenminste dat denk je, want zowel de lezer als de personages komen er uiteindelijk achter dat veel niet is zoals het lijkt. Dat de waarheid helemaal niet altijd vast ligt en anders kan zijn dan verwacht. Deels kloppen de vermoedens maar op andere punten zitten lezer en personages er helemaal naast. En dat zorgt in het boek voor de nodige complicaties, voor verwarring en bij sommigen nieuw schuldgevoel.
Kunstig hoe je als lezer bespeeld wordt en op het verkeerde been wordt gezet. Wat ik wel jammer vind is dat er te veel wendingen en onthullingen zijn in het laatste deel van het boek. Het maakt het verhaal wat onwaarschijnlijker. Zonde, want het is al meeslepend en spannend genoeg.