Gelezen: De eerste wereld – Marc Lommert

De eerste Wereld is een fantasyboek waarin Marc Lommert een nieuwe wereld gecreëerd heeft met diverse rassen en vele landen. Op de achterflap (zie voor tekst onderaan) van het boek valt te lezen dat Tolkien het grote voorbeeld van de auteur is. En dat hij 500 boeken van Tolkien in zijn kast heeft staan. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zijn boek zo nu en dan associaties oproept met de wereld uit The lord of the Rings.
Zijn twee hoofdpersonen, de vrienden Eroc en Tarú doen in het begin erg aan de hobbits Merry en Pippin denken. Het zijn jonge mannen met een hart van goud, en vol met streken en fratsen. Maar al snel krijgen ze een geheel eigen identiteit en zie je ze als lezers niet meer als look-a-likes van de hobbits. Al blijft het Lord of the Rings gevoel zo nu en dan opkomen, zeker bij de prachtige en gedetailleerde omschrijvingen van de omgevingen waar Eroc en Tarú terechtkomen. Fragmenten van de betoverende uitzichten uit de films kwamen bij me naar boven maar dan in de wereld die Mark Lommert gecreëerd heeft. Dit is geen probleem omdat het boek genoeg identiteit van zich zelf heeft.

Het verhaal heeft me van af het begin weten te boeien, met name vanwege de vriendschap tussen Eroc en Tarú en het vooruitzicht op een spannende queeste in een nieuwe magische wereld. Ook de nieuwsgierigheid naar de identiteit en de achtergrond van de dodelijke Schim die hen achterna zit maakte dat ik verder wilde lezen.
Gelukkig maar want anders was ik waarschijnlijk in de start afgehaakt en gestopt met lezen omdat ik veel moeite had om in het verhaal te komen.

Er zijn een aantal redenen voor aan te wijzen. Zoals de schrijfstijl die vertellend is maar hierin niet helemaal tot z’n recht komt. Het leest wat moeizaam en niet zo vlot. De gesprekken tussen personages zijn niet heel levendig en wat statisch. Wat ook stoort in het taalgebruik is dat deze vrienden die dapper hun dorp achter zich laten en op avontuur gaan in bij tegenslag en gevaar beschreven worden met woorden als “jammerend”, “mokkend” of “pruilend”.
Ook helpt het niet dat je als lezer direct midden in het verhaal begint en pas later meer te weten komt over de vrienden en de wereld waarin ze leven. Niets mis mee maar meeleven met de hoofdpersonen of begrijpen wat er gebeurt zit er in de start hierdoor niet in. Zodat het vooral nieuwsgierigheid is dat je door laat lezen.
Het duurt ook vrij lang voor het verhaal wat gecompliceerder en uitdagender wordt en op zich gevaarlijke situaties wekken niet echt spanning op tijdens het lezen.
Als lezer had ik heel lang het gevoel dat ik over de personages las maar niet echt vanuit hun gevoelens en belevenissen.

Maar later in het boek komt daar verandering, de personages krijgen meer een eigen karakter, de geschiedenis van deze wereld wordt kenbaar en de dreiging van de Schim steeds dreigender en mysterieuzer. En de korte stukken die geschreven zijn vanuit de Schim vallen steeds meer samen met de rest van het verhaal waardoor het geheel sterker wordt.
De vraag wie te vertrouwen is en of de wereld ten onder zal gaan brengt in de loop van het boek steeds meer spanning met zich mee. Terwijl aan de andere kant vriendschap en loyaliteit voor mooie momenten zorgen.
De verhalen die later in het boek verteld worden over de geschiedenis en de volken van deze wereld zorgen ervoor dat de leeservaringen voller en intenser worden. In de tweede helft van het boek krijgt de lezer minder directe informatie en meer aanwijzingen over wat er gebeurt of wat er kan gebeuren en dat trekt je zeker meer het verhaal in.
De tweede helft pakt meer, verrast meer en houdt ook meer de de aandacht vast door de wisselende verhaallijnen.
Tegen het einde van het boek werd ik uiteindelijk toch meegesleept door het verhaal. Er zijn nu interessante wendingen, de spanning is voelbaar en als lezer ben je razend nieuwsgierig naar de verdere ontwikkelingen. Jammer dat dit pas zo laat in het boek is, maar wel veelbelovend voor de volgende delen.