Recensie: Ik volg je

Dit boek heb ik gesigneerd en al gelezen voor Thrillerlezers.

Titel: Ik volg je
Auteur: Marelle Boersma
Uitgever: De Crime Compagnie
Verschenen: 2013
ISBN: 9789461090959

Gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

Pien woont samen met haar vijfjarige dochter Eva in een klein gereformeerd dorp. In haar werk als transmuraal verpleegkundige komt ze met veel mensen in aanraking. Toch voelt ze zich vaak eenzaam omdat ze in het dorp als ongehuwde moeder en buitenstaander niet geaccepteerd wordt en ook bijna geen vrienden heeft.
Ze neemt dan ook graag het aanbod aan als een vriendelijke collega haar thuis uitnodigt.
Maar wat lijkt op een onschuldige uitnodiging van haar collega Theo is het begin van een serie huiveringwekkende gebeurtenissen waarbij Pien haar leven niet meer zeker is.

Theo is geobsedeerd door Pien en gelooft absoluut dat ze “De Ware” is en dat ze uiteindelijk een stel zullen vormen. Ondanks dat Pien hem afwijst blijft hij haar stalken. Hij laat haar niet meer met rust, hij volgt haar overal en het wordt steeds ernstiger en heftiger.
Theo is een gerespecteerd man in het dorp en weet iedereen zo te manipuleren dat Pien steeds meer geïsoleerd raakt. Als er dan ook nog op het werk iets ernstigs gebeurt en Pien de schuld krijgt voelt ze zich totaal verlaten en de wanhoop nabij.
Wat kan ze nog doen? Hij weet op elk moment van de dag waar ze is en wat ze doet. Ze vraagt zich constant af waar hij nu weer is en wat hij nu weer van plan is. Pien weet dat hij gevaarlijk is maar er is niemand die dat ziet.

Ik volg je start met een beklemmende proloog waardoor direct duidelijk wordt hoe ernstig de situatie is. Daarna volg je als lezer het verhaal van Pien dat in de ik vorm geschreven is en dat van haar jeugdvriend René dat in de derde persoon geschreven is. Zo zie je de gebeurtenissen en de ellende die ze meemaakt door de ogen van Pien. Maar je ziet ook dat René als buitenstaander de gebeurtenissen heel anders waarneemt en mist wat er met Pien gebeurd. Zodat je goed snapt hoe alleen ze zich hierdoor voelt.

Met haar pakkende manier van schrijven en krachtig taalgebruik weet Marelle Boersma al vanaf de start een zenuwslopende sfeer neer te zetten. Zeker in het eerste deel van het boek kon ik de onmacht en angst van Pien gewoon in mijn buik voelen. De gevoelens die ze hierbij krijgt worden pakkend en treffend beschreven. Het is te triest voor woorden dat Pien zelfs aan zich zelf gaat twijfelen en dingen gaat denken als “Heb ik misschien toch aanleiding gegeven?”. Dit raakt je als lezer. Je wil dat ze beseft dat de stalker fout zit. En je vraagt je af waarom ze de politie niet belt en zich zo laat isoleren. Ik heb zelfs het een en ander op gezocht hierover op internet om tot de schokkende conclusie te komen dat het toch vaak in het echt ook zo werkt. En dat de slachtoffers van stalking te maken krijgen met zeer ernstige gevolgen door wat ze mee moeten maken.

Pien raakt in de loop van het boek steeds meer verstrikt in het web van Theo. Bovendien zijn er wendingen in het verhaal die de situatie nog gecompliceerder maken. Er gaat nog een verhaal een belangrijke rol spelen en niet alles blijkt te zijn wat het lijkt.
Dit zag ik al vrij snel aankomen en haalde voor mij juist iets van de spanning uit het verhaal. Doordat er wat mij betreft te veel gebeurde vond ik het tweede deel iets minder geloofwaardig. En ook het einde was niet helemaal wat ik ervan verwacht had.

Wat niet wegneemt dat het een boek is dat vlot leest en op een angstaanjagende manier duidelijk maakt hoe ernstig de gevolgen van stalking zijn.