Recensie: Deadline- Anthony McCarten

Tien proefpersonen (zero’s genoemd) moeten razendsnel van de radar verdwijnen zonder ook maar een spoor achter te laten. Als het ze lukt om dertig dagen uit de handen van het opsporingsteam (van CIA en het bedrijf van Cy) te blijven krijgen ze drie miljoen dollar. De zero’s mogen zich voorbereiden maar weten niet van tevoren wanneer de test begint. Wanneer ze het startsein krijgen hebben ze twee uur voorsprong voor het opsporingsteam hun namen krijgt.

Wanneer het team alle namen krijgt verwachten ze dat de bescheiden bibliothecaris Kaitlin de zwakste zero is en als eerste gevonden zal worden. Maar Kaitlin laat iedereen verbijsterd achter en wordt niet zomaar gevonden. Ze heeft een plan dat ze nauwgezet volgt want er staat voor haar meer op het spel dan het winnen van drie miljoen dollar. En dat maakt haar een zero om rekening mee te houden.

Een intrigerend gegeven dat goed uitgewerkt wordt. Ik heb dan ook genoten van het kat en muis spel tussen de zero’s en het opsporingsteam. Het was leuk om de strategieën van de zero’s te lezen en mee te denken waarom het zou kunnen werken. Soms zag ik al aankomen waar ze de mist in gingen, andere keren was het iets kleins waardoor ze gevonden konden worden. Ook aan de kant van het opsporingsteam was het boeiend om mee te kijken met de bestaande en voor dit boek bedachte mogelijkheden om mensen te vinden. Al snel krijg je hierbij een creepy gevoel wanneer je al lezende met je neus op de feiten wordt gedrukt hoe kwetsbaar onze privacy is.
Niet alleen hightech middelen worden ingezet maar ook manieren op het gedrag van mensen te voorspellen en meer methodes. Hier schrijf ik niet meer over, dat is veel te leuk om zelf te gaan lezen.

In hele korte hoofdstukken wissel je tussen de diverse zero’s en het team van Cy. De rode lijn is de zoektocht naar Kaitlin die tot grote frustratie van Cy uit hun handen weet te blijven. Tijdens het lezen maak je kennis met de leden van het team, zowel van de CIA als van het team van Cy en Kaitlin, de andere zero’s komen maar kort in beeld
De stijl is vertellend, alsof iemand die alles al weet aan de lezer vertelt wat er gebeurd is en hoe de karakters zijn. Dit komt wat afstandelijk over en de personages zijn niet diep uitgewerkt. Dit vond ik geen probleem omdat het proberen onder de radar te blijven en het vinden van de zero’s zeer boeiend, soms spannend en hier en daar vermakelijk was om te lezen. Met name Kaitlin was zeer intrigerend als persoon en heel overtuigend in de manier waarop ze haar plan uitvoerde.

Kaitlin is in gedachten steeds bij een persoon uit haar leven en dat gaat een belangrijke rol spelen in het boek. Na een aantal wendingen en onthullingen verandert de dynamiek van het boek en worden de motieven van Kaitlin om mee te doen steeds belangrijker. Het geeft een nieuwe boost aan de verhaallijn en als lezer ben je heel benieuwd hoe dit zich ontwikkelt zodat je snel verder wil lezen.
Hierbij zijn de keuzes en motieven van de personages belangrijker dan in het eerste deel van het boek. Het ontbreken van diepgang bij de personages is nu wel een gemis en doet iets afbreuk aan de geloofwaardigheid van het verhaal. Zeker ook omdat er veel speelt en iedereen zijn of eigen agenda blijkt te hebben en er veel meer op het spel staat dan de test waar het boek mee begon.
Toch weet het de aandacht wel vast te houden door de vaart en de spanning die door alle nieuwe ontwikkelingen in het verhaal gebracht worden.

Anthony McCarten werd geboren in Nieuw-Zeeland en is auteur, journalist, scenarist en filmmaker, bekend van o.a. The Theory of Everything, Darkest Hour en Bohemian Rapsody. Hij werd vier keer genomineerd voor een Academy Award. Hij schreef daarnaast toneelstukken en een aantal romans.