Recensie: Bloedwetten 1 – Vonnis

Roan vindt een uniek alternatief maar de bloeddorst blijft door zijn aderen razen en het is maar de vraag of hij dit volhoudt.
Ondertussen probeert hij zijn taak als raadsheer weer op te pakken maar hij merkt dat dit erg moeilijk is en hij alleen staat. Mensen wantrouwen hem omdat hij een Ath’vacii is en herinneren hem er graag aan dat die volgens hem uitgeroeid moeten worden. De Ath’vacii willen niets van hem weten omdat hij hun wetten niet erkend en niet toe wil geven aan de drang naar andermans bloed. Hij staat apart en moet vechten om zijn geloofwaardigheid als mens en ala raadsheer te bevechten. Niet alleen tegenover zijn stadsgenoten maar ook ten opzichte van zichzelf want door alles wat Roan meegemaakt en geleerd heeft moet hij op zoek gaan naar zichzelf. En alles wat hij ooit gedacht heeft over mensen en Ath’vacii kritisch bekijken. Hoe meer hij leert over zichzelf over mensen en over de Ath’vacii hoe meer het hem duidelijk wordt dat zijn eerdere ideeën over goed en slecht veel te zwart-wit waren.
Roan wil hierdoor wat gaan veranderen in zijn stad maar stuit op heftige tegenstand en de verdeeldheid in de stad neemt steeds meer toe. Een explosie van geweld en onlusten dreigt mensen en Ath’vacii te treffen.

Al snel weet Sophia Drenth in Bloedwetten een geheel eigen sfeer op te roepen in het boek. Door het ietwat statige taalgebruik en de omschrijvingen van mannen met hoge hoeden en wandelstokken koetsen en veel meer kreeg ik het gevoel van een gothic / victoriaanse sfeer. Maar dan in een geheel eigen setting want het wordt al direct duidelijk dat hier iets speciaals aan de hand is. In deze wereld leven er naast mensen ook de Ath’vacii die variëren van bloeddorstige monsters tot bijna niet van mensen te onderscheiden. In het begin van het boek wordt er genoeg verteld om een idee te krijgen van wat er in het stadje speelt en over het bestaan van Ath’vacii (ook wel “gemaakten“ genoemd). Maar er zijn ook nog vele vragen die je als lezer nieuwsgierig maken. In de loop van het boek wordt er, goed gedoseerd, meer informatie gegeven zodat je als lezer steeds meer inzicht krijgt in de achtergronden van deze wereld en een aantal personages. Zo word je steeds meer het verhaal in getrokken en worden er meerdere lagen van het verhaal zichtbaar.

Het verhaal over wat er allemaal met Roan gebeurd en wat er in de stad plaatsvindt op het gebied van het nodig hebben van bloed (of bloedpulver) en de monsterlijke gemaakten die mensen verscheuren is heftig. De sfeer die dit uitstraalt is benauwend, griezelig en gruwelijk. De omschrijvingen van de martelingen die Roan ondergaat zijn naar en gaan erg ver. Het heeft absoluut een rol in de opbouw van het verhaal want het geeft een plausibele verklaring voor een aantal van de acties van Roan en voor de ommezwaai in zijn meningen. Maar net als bij de brekende botten en het scheurende vlees in de gevechten met de monsterlijke gemaakten is dit voor mij persoonlijk net iets te heftig. Bovendien was het lezen van dit boek voor mij een uitstapje buiten mijn comfortzone omdat ik verhalen over bloed drinkende wezens niet heel erg prettig vindt om te lezen. En ook in dit boek stond me dat tegen.

Het is wat mij betreft dan ook een compliment aan de verbeeldingskracht van de auteur (en aan haar vermogen om een complex en goed opgebouwd verhaal neer te zetten) dat ik toch zeer onder de indruk ben van het verhaal.
In het boek komt Roan (en zo ook de lezer) er achter dat de Ath’vacii een rijke en diepgaande historische achtergrond hebben. En dat er vele regels en erecodes zijn waaraan iedereen zich hoort te houden. Iets wat net als bij de mensen niet altijd gebeurd. Het is mooi om hem te zien worstelen met wie hij is en met wat zijn plaats in de wereld is. Zeker wanneer hij zowel bij mensen als bij Ath’vacii in aanraking komt met alle maten en vormen van goed en kwaad. Sophia Drent heeft hierbij een aantal ironische situaties geschetst die je als lezer aan het denken zetten.
Steeds meer zie je als lezer dat er (naast het verhaal van Roan) vele verhalen te vertellen zijn over mensen en over Ath’vacii en dat goed en slecht en alles wat er tussen zit bij iedereen bestaat. Waarbij gebeurtenissen, ervaringen, afkomst, karakter en vele andere factoren individuen vormen tot wie ze zijn.
De kracht van het boek zit wat mij betreft in de manier waarop dit met zorg uitgewerkt is en hoe dit je aandacht vast weet te houden en je als lezer regelmatig aan het denken zet. Als lezer zie je het verhaal van Roan en van een wereld die worstelt om mensen en gemaakten samen te laten leven. Het laat zowel haat en afkeer tegen de gemaakten zien als mensen met een ziekelijk verlangen om ook een gemaakte te worden.

Het is een intens, complex, goed doordacht, oprecht, triest en bij tijden een gruwelijk verhaal.