Recensie: De roep van de zee – Erika Swyler

Heden
Simon Watson woont aan de kust van Long Island, in een huis dat dreigt neer te storten in de zee. Hij heeft geen geld om zijn huis op te knappen, zeker niet nu hij dreigt zijn baan te verliezen. Simon woont daar alleen. Zijn zus is jaren geleden vertrokken om bij een circus te gaan werken en zijn ouders zijn overleden. Zijn moeder is verdronken in de zee waar het huis op uitkijkt.

Op een dag krijgt hij een heel oud boek opgestuurd. Het is het logboek van de eigenaar van een rondreizend artiestengezelschap. Tot zijn verbazing vindt hij in het boek de naam van zijn grootmoeder wat hem aanzet om meer te weten te komen over zijn familie. Tot zijn ontzetting ontdekt hij iets heel opmerkelijks, alle vrouwen in zijn familie zijn op jonge leeftijd verdronken….

Verleden
Hier volg je het rondreizend circus onder leiding van Hermelius Peabody en lees je over de ins en outs van de mensen die hier werken en wonen. Je maakt onder andere kennis met de waarzegster die met haar Tarot kaarten de toekomst voorspelt aan nieuwsgierige klanten.
En als lezer volg je een kleine verstoten jongen, die liefdevol in het circus word opgenomen, van kind tot man. Ook maak je kennis met een bijna echte zeemeermin die ongelofelijk lang haar adem in kan houden. Een meisje met een geheim dat ze angstvallig voor iedereen verborgen houdt.
De levens van de jongen, Peabody, de waarzegster en het meisje raken met elkaar verbonden, wat gepaard gaat met emoties van zowel liefde en zorg als afkeer en woede. En dat blijft niet zonder gevolgen….

De roep van de zee vertelt twee verhalen die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Hoe en waarom wordt in de loop van het boek duidelijk. Het duurt even voor je als lezer de verbanden legt en betrokken raakt bij de verhalen. Het is absoluut een boek dat even de tijd nodig heeft om goed tot z’n recht te komen. Mede ook omdat de stijl op bepaalde momenten erg bloemrijk en breedsprakig is en er veel informatie gegeven wordt. De overgangen in het boek zijn vaak wat abrupt en soms is de stijl wat langdradig en verre van meeslepend.
En toch heeft het boek iets in het verhaal dat trekt, dat zorgt dat je toch meer wil lezen en hoe verder ik kwam in De roep van de zee hoe sterker dat gevoel werd. Tegen het einde kon ik maar moeilijk stoppen met lezen en was ik geïntrigeerd door hoe de verhalen samen kwamen en benieuwd hoe het af zou lopen.

Naast de speurtocht die Simon onderneemt om meer over zijn familie te weten te komen om een mogelijke ramp te voorkomen speelt er zoveel meer in het boek.
Het geeft een interessant kijkje in het leven van rondreizende artiesten nu en in het verleden waarbij Tarotkaarten een belangrijke rol spelen. Steeds weer komen deze kaarten terug in de twee verhalen en werpen hierbij de vraag op of deze kaarten puur nep zijn of echt de toekomst kunnen voorstellen. En stel dat de kaarten speciale krachten hebben, zal dan altijd uitkomen wat ze aangeven of valt aan het lot te ontkomen?
Er zit duidelijk iets bovennatuurlijks in het boek, subtiel verstopt onder argwaan en ongeloof maar lezer en hoofdpersonen kunnen er in de loop van het boek niet meer omheen dat er wel degelijk iets vreemd aan de hand is. Dit is mooi verwerkt, net als het feit dat er onafgemaakte zaken kunnen zijn tussen personen die er voor zorgt dat hun nakomelingen elkaar weer ontmoeten voor een nieuwe kans.

Ook de moeizame verhoudingen die er kunnen bestaan tussen familieleden onderling, in relaties of tussen vrienden krijgen een plekje in het boek. Simon en z’n zus geven om elkaar maar hebben elkaar toch al jaren niet gezien er speelt te veel wat onuitgesproken is tussen hen. Wanneer ze elkaar weer ontmoeten is het dan ook maar de vraag of dit goed komt. Dit is reëel opgebouwd en mooi om te lezen net als andere relaties en vriendschappen in het heden en verleden.
Uiteindelijk komen voor Simon het heden en verleden samen op een manier waarmee hij kan leven. Maar voor hij zover is moet hij leren loslaten en hoe zwaar dat is wordt maar al te duidelijk in dit boek.

Wil je lezen wat de andere leesclub lezers er van vinden?

Alex Hoogendoorn