Column: Hond onder de wagen

Vandaag is het alweer 4 jaar geleden dat we Bobbie gingen ophalen. Sindsdien is ze voor mij het zonnetje in huis en zou ik haar niet meer willen missen.
Sinds ik op mijn blog winactie’s plaats is Bobbie ook de notarishond van Connie’s Boekenblog. In het begin wat onwennig maar nu al enthousiast als ze een bak met lootjes ziet .

Een tijdje terug heb ik een korte cursus Columns schrijven gedaan. Erg leuk maar ook best lastig. Eén van de columns die ik toen geschreven heb gaat over Bobbie. En al is het geen boekennieuws toch wil ik deze vandaag met jullie delen.

Hond onder de wagen

Het regent alsof de zondvloed op dit moment plaatsvindt. Toch loop ik buiten. Mijn voeten soppen in mijn natte schoenen en ik krijg het koud omdat mijn jas blijkbaar niet waterdicht is. Toch mopper ik niet. Vanmiddag moet ik weer naar buiten of het nu nog regent of niet. Toch doe ik dat graag want de reden dat ik steeds kleddernat wordt heeft mijn hart gestolen. Sinds vier jaar hebben we er in onze dwergschnauzer Bobbie een vrolijke en lieve huisgenoot bij. Terwijl ik vertederd kijk naar de ondertussen verzopen Bobbie mijmer ik over de Bobbie van 50 jaar terug. De hond onder de wagen.

Als kind kreeg ik nooit genoeg van de verhalen die mijn moeder vertelde over Bobbie, de hond van mijn grootouders. Mijn net getrouwde ouders woonden, zoals zoveel mensen in die tijd, bij mijn opa en oma in huis. Samen met mijn tantes, oom en een eigenzinnige vriendelijke hond. Een hond die niet echt een knuffelhond was en redelijk zijn eigen gang ging. Hij ging er regelmatig een paar dagen vandoor maar kwam altijd weer terug. Van alle mensen in huis was hij vooral erg dol op mijn moeder, wat, als ik de verhalen van moeder hoor, geheel wederzijds was.

Regelmatig kwam Bobbie hard naar hun slaapkamer rennen en sprong met grote vaart op hun bed. Als de deur niet open was dan maakte hij wel kabaal tot hij naar binnen mocht.

Tot hij op een dag niet naar binnen mocht, omdat mijn moeder aan het bevallen was van mij, hun eerste van drie kinderen. Geheel tegen zijn gewoonte in maakte Bobbie geen kabaal maar bleef rustig voor de deur zitten. Koppig bleef hij ook zitten toen het langer duurde en liet zich niet wegjagen of lokken. Niet lang nadat ik geboren was besloot mijn moeder eigenwijs en tegen het advies van de verloskundige in dat Bobbie naar binnen mocht komen. Hoe weet ik niet, maar ze had het goed ingeschat. Zachtjes en heel voorzichtig sprong Bobbie op bed. Hij keek naar dat kleine wezentje en was verkocht. Vanaf dat moment had ik een trouwe vriend, knuffel en waakhond.

In mijn fotoalbum zit een vergeelde zwart wit foto van een grote ouderwetse kinderwagen die in de tuin van mijn opa en oma staat. Nu moet ik er een beetje om lachen maar die kinderwagen was de trots van mijn ouders. Ze hadden er lang en keihard voor gespaard.

Zowel de kostbare kinderwagen als de nog kostbaardere inhoud waren veilig in de tuin. Er lag een hond onder de wagen die waakte over zijn kleine vriendin. Behalve familie hoefde niemand het in zijn hoofd te halen om in de buurt van de kinderwagen te komen.

Zelf kan ik me er niets van herinneren. Toen ik een peuter was kwam tot verdriet van mijn moeder Bobbie niet terug van een van zijn uitstapjes.
Toch heb ik door de verhalen van mijn moeder altijd het gevoel gehad dat ik deze Bobbie van 50 jaar geleden gekend heb. Lang voordat erbij ons in huis sprake van een hond was wist ik al dat als er ooit een hond zou komen hij of zij Bobbie zou heten. Toen we tegen de kinderen zeiden dat ze eindelijk hun hond zouden krijgen, kregen ze te horen dat de naam al vast stond.

Nu hebben wij alweer 4 jaar onze eigen Bobbie en zou ik haar voor geen goud meer willen missen. Ze is altijd vrolijk en wil naar iedereen toe rennen om te spelen. Ik hou haar dus goed aan de lijn en ze mag beslist niet loslopen.
Ik ben veel te bang voor een andere betekenis van hond onder de wagen.