Recensie: Vergeten grond

Karine is moeder van de tweejarige Sofie, getrouwd met Rob en werkt al jaren lang met plezier als docente Engels. Als Rob een promotie aangeboden krijgt waarvoor ze moeten verhuizen naar het zuiden van het land vindt ze dat geen probleem. Ze zegt haar baan op en gaat op huizenjacht. Al snel vinden ze een oude afgelegen boerderij in de buurt van Venlo waar ze graag willen wonen. Het is een prachtig huis en er is volop speelgelegenheid voor Sofie.

Voorspelbaar plot maar zeker de moeite waard.

Karine vind al snel een nieuwe baan en omdat er op het kinderdagverblijf geen plaats is voor Sofie nemen ze een nanny in dienst. Ze zijn blij dat de vriendelijke en ervaren Heleen bij hen wil komen werken.
Karine ziet de toekomst dan ook zonnig tegemoet. Maar dat blijkt zwaar tegen te vallen. Op alle fronten krijgt ze te maken met tegenslag. Karine kan niet wennen aan haar nieuwe omgeving en heeft er steeds meer last van dat ze het plaatselijke dialect niet spreekt. Op school maken haar leerlingen daar dankbaar misbruik van. Met haar collega’s klikt het niet en ze voelt zich buitengesloten.
Alsof dat niet genoeg is krijgt Sofie het ene na het andere ongeluk terwijl er voorheen niets aan de hand wordt. En ook Karine zelf tobt met haar gezondheid, zowel lichamelijk als geestelijk. Langzamerhand krijgt Karine het gevoel dat er iets heel erg mis is.

Het verhaal begint met een pakkende proloog die spanning en nieuwsgierigheid weet op te roepen zodat je graag verder wil lezen.
Daarna begint het eerste hoofdstuk en leer je Karine en haar gezin kennen. Karine vertelt het verhaal in de ik-vorm zodat je alles vanuit haar perspectief meemaakt. Het is snel duidelijk dat ze zich thuis en op haar werk niet prettig voelt. Aan haar man heeft ze niet veel want die is altijd op pad voor zijn werk.
Het is als lezer heel begrijpelijk dat ze zich alleen voelt en zelfs aan zichzelf gaat twijfelen. Ze wordt gepest op haar werk, is doodmoe, voelt zich geïntimideerd door de kundige Heleen en maakt zich zorgen om haar dochter. Bovendien heeft ze niemand om mee te praten en denkt ze dat ze misschien gek aan het worden is. Ik kon me tijdens het lezen goed voorstellen hoe moeilijk dat voor Karine was. Ze vertelt zowel over de thuissituatie als over haar werk uitgebreid hierdoor zie dat ze het op alle fronten zwaar heeft. Dat is erg goed uitgewerkt.
Minder uitgewerkt vind ik onder andere het personage van haar man. Die blijft wat vlak en komt niet heel levensecht over. Ook bleef ik me afvragen waarom één van haar collega’s haar het leven zo zuur maakt.

De spanning van de proloog zakt al snel weg. Het verhaal bouwt zich rustig op. Langzaam is te merken dat Karine geen kant meer op kan. Wat er aan de hand is en hoe het plot er uit ziet had ik eigenlijk al heel snel door. Ook de kleine twist aan het einde had ik voorzien. Hierdoor is de spanning tijdens het lezen minder te voelen. Toch is het laatste stuk meeslepender en spannend omdat je als lezer heel benieuwd bent of dit wel goed af gaat lopen. Bovendien is wat er gebeurd te erg voor woorden. Zeker wanneer je weet dat dit ook in het dagelijks leven echt kan gebeuren. Ik moet er toch niet aan denken dat ik met zoiets te maken zou krijgen.

Karine krijgt wel met deze moeilijke situatie te maken. En hoe ze daar mee omgaat geeft is zeker de moeite van het lezen waard.

Boekgegevens Titel: Vergeten grond Auteur: Anne Nicolai Uitgever: De Crime Compagnie Verschenen: Februari 2015 ISBN: 97894610911017