Iets geweldigs – Rébecca Dautremer

Voordat het boek begint heeft de auteur een persoonlijk voorwoord geschreven dat je als lezer direct het verhaal in trekt. Ze schrijft:
Als je dit boek in handen hebt, wacht dan asjeblieft nog even: ik wil je eerst nog iets vertellen.
Om te beginnen: dank je wel. Omdat ik dit verhaal heb geschreven en geïllustreerd, doet het me veel plezier dat je besloten hebt wat tijd met me door te brengen.
Je staat dus op het punt om de tuin van Jacominus binnen te stappen. Daar zul je zien dat hij onder de kersenboom zit, en dat hij druk in gesprek is met Policarpe. Je moet weten dat Jacominus en Policarpe al heel lang vrienden zijn. In dit boek hebben ze het over hun herinneringen.
Misschien zul je het een beetje vreemd vinden soms maar geef toe: herinneringen zijn niet altijd duidelijk. Soms zijn ze een beetje wazig, een beetje onnauwkeurig. En soms een beetje raar. Maar misschien houdt hun geheugen ze ook wel een beetje voor de gek. Maar is dat eigenlijk niet heel normaal, na zo een lange tijd?
Gelukkig gaat het in het boek alleen maar over fijne herinneringen. Zo fijn dat ze een boek verdienen.
Goed genoeg gepraat. Sla de bladzijde maar om, het verhaal gaat beginnen.

Het verhaal begint met de introductie van Jacominus die erg uitziet naar het bezoek van zijn oude vriend Policarpe. Op de ene pagina staat de tekst ernaast staat een prachtige, ietwat dromerige illustratie van Jacominus die nog even uitrust voor zijn vriend komt. In deze stijl staan er vele paginagrote illustraties die zo mooi en sfeervol zijn dat ik ze zo in zou willen lijsten. Bij andere pagina’s staan illustraties die wel dezelfde uitstraling hebben maar wat meer uitvergroot en drukker zijn. Deze spreken mij juist weer helemaal niet aan, iets heel persoonlijks dus wat voor iedereen die dit boek leest dus heel anders kan zijn.

Jacominus weet dat er een geweldige herinnering is die hij met zijn vriend Policarpe wil delen. En wanneer zijn vriend dit hoort wil hij graag helpen om deze herinnering terug te vinden. Samen zitten ze met hun handen tegen hun hoofd om te bedenken wat het toch geweest kan zijn. Op de illustratie zie je ze samen zitten peinzend en precies zoals in de tekst beschreven wordt. Dit ziet er lief en overtuigend uit.

Steeds weer komt er een herinnering naar boven, zoals de keer dat ze een bijzonder insect zagen, of de dag waarop ze gezellig samen wat dronken, maar ook een prima mop en de lekkere appeltaarten van oma herinneren ze zich. Bij iedere herinnering staan passende illustraties, en door de vele gedeelde herinneringen komt op een mooie manier naar voren hoe stevig en warm hun vriendschap is. En ook hoe fijne gebeurtenissen hoe klein ook voor blijvende herinneringen kunnen zorgen. Leuk en reëel is dat hun herinneringen vaak net wat uit een lopen en wat een plezier ze hebben met het praten hierover.

Wat opvalt voor een prentenboek is dat de teksten vrij lang zijn en dat er best wat moeilijke woorden in staan voor jonge kinderen. De manier van vertellen doet soms wat meer aan een schrijfstijl voor volwassenen denken dan aan een tekst in een kinderboek. Ook de onderwerpen al wordt het positief gebracht zijn soms best pittig, zoals bijvoorbeeld depressie of een veldslag.
Dit overtuigt me niet dat een kind dit erg de moeite vindt om te lezen / voorgelezen te worden.
Toch is er genoeg waarvan ik denk dat kinderen van het boek zullen genieten. Zoals de illustraties waarop van alles gebeurt maar er toch nog veel aan de eigen fantasie wordt overgelaten. De grappige en lieve momenten in het boek wanneer er herinneringen opgehaald worden.
En vooral vanwege de herhaling in woord en illustraties. Steeds na het ophalen van een herinnering besluiten ze dat het leuk, grappig, vreemd, bijzonder of geweldig is maar dat dit niet is wat ze zoeken. En steeds is er een iets andere illustratie waarbij ze met hun hoofd in hun handen zitten te ploeteren om de juiste herinnering te vinden. Ik denk dat dit kinderen erg nieuwsgierig maakt en dat ze dit zeer kunnen waarderen.

Wanneer de herinnering gevonden wordt blijkt dat ze er een totaal ander beeld bij hadden, één van de twee vrienden heeft hier geen gevoel over. Maar dan weet de andere vriend door zijn kijk op de herinnering er een hele positieve draai aan te geven. Dat is erg mooi gedaan en het einde waarbij ze samen naar binnen gaan om appeltaart te bakken is dan ook een passende afsluiting.