Recensie: Reisverslag van een kat – Hiro Arikawa

Reisverslag van een kat begint en eindigt met een een stuk verhaal dat in de ik-vorm verteld wordt door Nana. In de proloog vertelt hij hoe hij van een straatkat zonder naam een huiskat met een belachelijke naam wordt. Zo leer je Nana en zijn baasje kennen en hoor je als lezer over de eerste kat van Satoru. Het is al snel duidelijk dat kat en mens een prima match vormen en dol zijn op elkaar.
Het einde zal ik niet verklappen behalve dat het hartverscheurend en troostend tegelijk is en bijzonder mooi geschreven.

In het eerste hoofdstuk heeft Nana 5 tevreden jaren bij Satoru doorgebracht wanneer zijn leven opeens verandert. Het verhaal wordt nu afwisselend in de derde persoon en vanuit Nana verteld.
Zijn baasje neemt hem mee op een roadtrip waarbij ze oude vrienden van Satoru gaan bezoeken. Het samen op reis zijn bevalt Nana prima. Hij krijgt veel aandacht en mag voorin het zilverkleurige busje van Satoru zitten. Een ander voordeel is dat hij (en de lezer) van alles te horen krijgen over het leven van zijn baasje door de gesprekken tussen Satoru en zijn oude vrienden af te luisteren. En ook de problemen en verhalen die hij hoort boeien hem mateloos. Het geeft voor hem vaak toch weer de bevestiging dat mensen rare wezens zijn en maar schril afsteken bij katten. De kijk van Nana op de wereld en de mensen om hem heen is grappig en vaak ook vertederend om te lezen.
Maar dan begint het hem op te vallen dat Saturo overal graag wil dat Nana zijn vrienden leuk vindt. Waarom is dat zo en waarom hoort hij praten over “het overnemen van de kat“? Als lezer krijg je al vermoedens wat er aan de hand is maar bij Nana valt het kwartje nog niet. Voor de zekerheid zorgt hij er op geheel eigen wijze voor dat geen van de vrienden hem in huis wil / kan nemen. Iets waar zijn baasje duidelijk blij mee is en moedeloos van wordt.
Deze twee willen niet gescheiden worden maar zullen dat toch moeten omdat het noodlot genadeloos toegeslagen heeft. Of is er toch een oplossing? Nana heeft hier in ieder geval zijn eigen gedachtes over en dat zorgt voor mooie momenten.

Bij iedere oude vriend waar Saturo langs gaat om te kijken of Nana daar kan komen wonen lees je over zijn verleden en zo zie je hem als het ware opgroeien van kind tot man. En zie je hoe het leven hem harde klappen heeft toegebracht maar ook de gave om mooie momenten te koesteren en positief in het leven te staan. Tegelijkertijd wordt er bij deze ontmoetingen een persoonlijk verhaal verteld over de vrienden van Saturo. Verhalen die perfect verweven zijn met de missie van Saturo om een nieuw thuis voor Nana te vinden en met het verhaal over vriendschap en trouw, verdriet en loslaten. Hierbij heeft de auteur maar weinig woorden nodig om personages treffend en levensecht neer te zetten.

De tante van Saturo heeft een belangrijke rol in zijn leven gespeeld en ook zij wordt haarscherp en mooi weergegeven in het boek. Ze is sociaal onhandig maar heeft een hart van goud en het is een personage dat me naast Saturo zeer wist te raken. Haar verhaal is onmiskenbaar met dat van Saturo en Nana verbonden maar heeft ook een eigen deel dat ik met plezier en ontroering gelezen heb. Net als de rest van het boek.

Als laatste citeer ik nog de quote van “The Guardian“ die op de prachtige cover staat omdat die zo mooi weergeeft waarom je dit boek moet lezen:

Iedereen die ooit schaamteloos van een huisdier hield zal deze roman verslinden.