Marion Pauw interviewde Graeme Simsion

De Australiër Graeme Simsion werkte als consultant maar verkocht zijn bedrijf om fulltime schrijver te worden. Met zijn debuutroman Het Rosie Project veroverde hij de wereld. De filmrechten van het boek zijn inmiddels verkocht aan Sony Pictures.

Marion Pauw debuteerde in 2005 met Villa Serena. Haar definitieve doorbraak bereikte zij met Daglicht waarmee ze De Gouden Strop won. Zij schrijft het geschenk voor de Maand van het Spannende boek 2015.

Ik heb mogelijk een oplossing gevonden voor het Echtgenote Probleem

Vrijdagavond 29 augustus interviewde Marion Pauw de Australische auteur Graeme Simsion. In mijn vorige blog stond al wat over deze avond. In dit artikel wil ik een impressie van het interview geven.

Marion Pauw komt zelf uit Australië, vertelde ze aan het begin van het interview, wat gelijk verklaarde waarom ze zo vloeiend Engels sprak. Marion was goed voorbereid en had (duidelijk met veel plezier) beide boeken al gelezen. Dat zij Het Rosie Effect al had gelezen was iets waar ik, en waarschijnlijke vele anderen in de zaal, haar om benijden. Het is nog even wachten want Het Rosie Effect verschijnt pas 24 oktober.
Het werd een geanimeerd en interessant gesprek waarnaar ik met plezier geluisterd heb. Marion stelde op een leuke manier precies de vragen waar ik graag antwoord op wilde hebben. En Graeme Simsion stal de show met de manier waarop hij enthousiast en vol humor over zijn boeken en het schrijversvak vertelde. De zaal hing aan zijn lippen en er klonk regelmatig spontaan gelach.

Het Rosie Project is in meer dan 37 landen uitgegeven. Graeme vertelde dat het opmerkelijk was hoe verschillend zijn boek gelezen en ervaren wordt in de diverse landen. Zo kan de Nederlandse lezer erg genieten van de humor in zijn boek terwijl het ergens anders weer als serieus boek gezien wordt.
De auteur had vanzelfsprekend wel eens gedroomd van dit succes maar had zijn verwachtingen lager gezet. Niet terecht in dit geval, want het boek is een wereldwijd succes en hij reist erg veel om zijn boek nog verder te promoten.
Het was niet de eerste keer dat hij in ons land was, dus het toeristische Nederland heeft hij gelaten voor wat het was. De tijd hier gebruikte hij voor promotie en om te schrijven.

Een vervolg op Het Rosie Effect zit er voorlopig nog niet in. Misschien over een jaar of 5 à 7 als het kind van Don en Rosie wat ouder is. Op dit moment schrijft hij aan een liefdesverhaal over twee soulmates die elkaar uit het oog verloren waren en elkaar weer ontmoeten. Ook heeft hij plannen om samen met zijn echtgenote een boek te schrijven.

Graeme is fulltime schrijver en schrijft waar en wanneer hij maar kan. Naast het schrijven van stukken tekst die samen een verhaal gaan vormen, gaat er ook veel tijd in ander zaken zitten om tot een goed boek te komen. Zo moet het plot kloppen, maar kan er ook uren denkwerk in zitten om de perfecte openingszin te vinden. Wat in Het Rosie Project deze, nu al legendarische zin is geworden:
“Ik heb mogelijk een oplossing gevonden voor het Echtgenote Probleem“.

Tot mijn verbazing voelde de auteur geen druk bij het schrijven van Het Rosie Effect. De verwachtingen waren immers hoog gespannen. Hij gaf aan dat hij van het schrijven van zijn eerste boek zoveel geleerd had dat hij zich nu juist zekerder en meer een professional voelde.
Dat er een vervolg kwam was niet van te voren gepland. Eigenlijk had de auteur besloten om absoluut geen tweede deel te gaan schrijven. Toch kwam het idee voor een vervolg toen er iemand in zijn kennissenkring in verwachting was. Aan Graeme werd gezegd dat hij de aanstaande vader zijn “beruchte” Talk over verantwoordelijkheden moest geven. (Tot groot vermaak van het publiek gaf Graeme zijn Talk ook aan zijn fans.)
Hierdoor bedacht hij dat ook Don dit wel kon gebruiken en zo ontstond het idee voor een vervolg.

In Het Rosie Effect is Rosie zwanger en zonder teveel te verklappen kan ik zeggen dat dit voor de nodige complicaties zorgt.
Dit deel heeft naast de bekende humor ook wat meer diepgang. De auteur wilde een ondertoon in het boek brengen die oprecht is en de lezer weet te raken.
Marion ging wat dieper met haar vragen op het boek in en uit de antwoorden van Graeme bleek dat Don, Rosie en ook Gene goed doordachte en uitgewerkte personages zijn. Er is bijvoorbeeld over nagedacht waarom er een leeftijdsverschil is van 10 jaar tussen Don en Rosie. Eén reden is puur praktisch, Een jongere Rosie heeft meer kans om haar vader nog in leven te vinden. Ook is Don wel heel intelligent maar toch emotioneel wat jonger dan zijn leeftijd. Een andere reden is de geloofwaardigheid. Rosie moest een reden hebben om voor Don te vallen. Ze zoekt een een vaderfiguur en dat is de oudere Don. Al is dat uiteindelijk niet waarom ze echt van hem gaat houden.
Zoals Graeme het zo mooi verwoorde “In het boek gaat het over wat we denken wat we zoeken, en wat we uiteindelijk nodig blijken te hebben.“.

Natuurlijk werd er ook uitgebreid gesproken over het karakter van Don, zijn asperger en het feit waarom iedereen zo gecharmeerd is van Don.
Op de vraag van Marion waarin Graeme op Don lijkt antwoordde hij heel droog dat hij natuurlijk net zo “good looking” als Don is. Verder houdt hij, net als Don, van het drinken van een lekker wijntje.
Hoewel de auteur wel graag controle houdt over wat er om hem heen gebeurd is hij geen detailfreak.
Het personage van Don is ontstaan uit echte vrienden / collega’s en andere mensen uit zijn omgeving. Graeme heeft voor het schrijven geen research gedaan naar asperger. Wel ná het schrijven van het boek om goed antwoord te kunnen geven op alle vragen over dit onderwerp.

Een van de sterkste punten van het boek vond ik dat het verhaal en de situaties grappig zijn maar nooit ten koste gaan van Don. Don wordt niet als typetje neergezet maar is zijn unieke zelf die net iets anders in elkaar zit dan de gemiddelde mens.
De auteur vertelde dat hij in het boek geen misbruik heeft willen maken van -, of heeft willen lachen om mensen met asperger. Hij heeft zijn script laten lezen door mensen met asperger en door personen op wie Don gebaseerd is. En de reacties waren heel positief. Het beeld dat in het boek gegeven werd van Don werd als heel realistisch gezien. Dit sluit ook precies aan bij mijn ervaringen met het boek.

Het succes van Don wijdt de auteur aan het feit dat iedereen wel iemand kent als Don. Het boek is geschreven vanuit Don en geeft een kijkje hoe de wereld eruit ziet en werkt voor iemand met asperger.

24 oktober verschijnt Het Rosie Effect. Ik zie er naar uit.